Na vervolgdelen die steeds protseriger en bombastischer werden, neemt de TRANSFORMERS-franchise na vijf films met BUMBLEBEE wijselijk gas terug in de vorm van een kleine prequel die het ontstaansverhaal van de populaire Autobot vertelt.
Met een prijzenwinnende arthouseregisseur aan het roer (KUBO AND THE TWO STRINGS’ Travis Knight vervangt Michael Bay), een bescheiden budget van ‘slechts’ honderddertig miljoen en maar één Autobot in de hoofdrol is het aan BUMBLEBEE om weer wat critical acclaim terug te winnen voor de serie. Het geel-zwarte onderdeurtje wordt tijdens de slotfase van de burgeroorlog op Cybertron door Optimus Prime naar Aarde gestuurd, als de rebellerende Autobots op het punt staan verslagen te worden door de Decepticons. Bumblebee (of B-127 zoals hij hier nog heet) moet proberen een nieuwe uitvalsbasis te vestigen op deze achtergestelde, maar veilig geachte planeet.
Bee arriveert ergens midden jaren tachtig in Amerika, maar wordt al snel door Sector 7, een geheime overheidsdienst die zich bezighoudt met buitenaardse activiteiten, opgemerkt en gezien als een bedreiging. Opgejaagd en beschadigd vermomt hij zich als een afgedankte Volkswagen Kever en met zijn laatste krachten verstopt hij zich op een schroothoop. Ondertussen maken we kennis met Charlie (Hailee Steinfeld), een typisch Spielbergiaanse eenling (vader overleden, vervreemd van haar hertrouwde moeder, verschoppeling op school) met een passie voor het opknappen van oude auto’s. Op zoek naar onderdelen bij de lokale autosloperij stuit ze op een gele Kever. Tijdens het sleutelen activeert ze naast de gehavende robot ook per ongeluk een noodsignaal waardoor de Decepticons hem op het spoor komen. De twee vormen al snel een band, maar terwijl Charlie haar persoonlijke sores probeert op te lossen, mag Bumblebee pogen te voorkomen dat de Aarde het strijdtoneel wordt van de strijdende Transformers.
De intentie om weer wat hart en ziel in de serie terug te brengen is lovenswaardig en lijkt zo op het eerste gezicht ook gelukt. Het plot is wat gestroomlijnder en beduidend minder topzwaar dan de voorgaande delen, waardoor er meer ruimte is voor wat welkome menselijkheid. Het frisse maar verder ambachtelijke script van Christina Hodson legt de focus op de relatie tussen Charlie en Bumblebee en een groot deel van de film bestaat dan ook uit vermakelijke interactie tussen de twee onwaarschijnlijke vrienden, hierbij geholpen door een flinke dosis nostalgie. De muzikale en visuele knipogen naar vroeger zijn namelijk niet van de lucht, al worden ze over het algemeen doeltreffend ingezet. Want het is natuurlijk niet voor niets dat de franchise terugharkt naar juist de jaren tachtig. Het was de succesperiode van de oorspronkelijke tekenfilms en speelgoedlijn, en het waren de hoogtijdagen van precies het soort film wat deze spin-off maar al te graag zou willen zijn. BUMBLEBEE speelt gretig leentjebuur bij typische klassiekers uit die tijd, zoals SIXTEEN CANDLES (John Hughes, 1984), THE LAST STARFIGHTER (Nick Castle, 1984) en zelfs Spielbergs E.T. THE EXTRA-TERRESTRIAL (1982). Maar zet de retro-bril even af en het wordt al snel duidelijk dat deze prequel vrijwel een stap-voor-stap hervertelling is van TRANSFORMERS uit 2007, met het verschil dat Shia LeBoeufs Sam Witwicky daarin een belangrijke spil was in de strijd tussen de Autobots en Decepticons. Hoe charmant Steinfeld ook is als getroebleerde alto-tiener Charlie, ze is niet veel meer dan een toevallige omstander die per ongeluk in Bumblebees verhaal terecht komt en uiteindelijk weinig in te brengen heeft.
Travis Knight dient het luchtige verhaaltje wel goed gedoseerd op, zodat verzadiging voorkomen wordt. Maar echte verrassingen blijven uit en Knights meerwaarde als regisseur wordt niet helemaal duidelijk, aangezien ook de actiescènes niet echt veel verschillen van de voorgaande delen. Na vijf films hebben we alle mogelijke bot-on-bot confrontaties wel gezien, al is het dit keer wel wat overzichtelijker door een kleiner aantal robots. Er wordt alleen opvallend weinig gebruik gemaakt van het transformeer-aspect: in plaats van CGI-robots die elkaar voor de zoveelste keer door het beeld smijten, was dit juist de uitgelezen gelegenheid geweest om de strijd door middel van hun alter-ego’s te beslechten. Een indrukwekkend duel tussen straaljagers bijvoorbeeld, of een strak geregisseerde auto-achtervolging. TOP GUN en BLUES BROTHERS waren tenslotte net zulke 80’s successen als eerder genoemde titels. Gemiste kansen om de formule wat op te schudden.
Dit zesde Transformers-vehikel mag dan aan de buitenkant een vintage make-over hebben gehad, onder de motorkap is er helaas weinig veranderd. Een nieuwe chauffeur achter het stuur zorgt voor een vermakelijke rit, maar een echt andere route neemt hij niet.
Distributie: Paramount Pictures. Release NL: 20 december 2018, BE: 19 december. Copyright Daan Snouck Hurgronje. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. Online gepubliceerd op 20 december 2018.
