De opleving van de genrecinema in Frankrijk heeft bijwerkingen die niet in de bijsluiter staan vermeld, zoals dit werkje van de in de woeste Ardêche geboren Julien Magnat.
In 2000 draaide Magnat als afstudeerproject aan het FEMIS (de fameuze Parijse filmacademie, voorheen IDHEC) het 32 minuten lange THE ALL-NEW ADVENTURES OF CHASTITY BLADE. Daarin kruipt een huisvrouw van Amerikaanse origine na maximum hocus pocus in de huid van haar favoriete pulpheldin Chastity Blade (nee, geen pornoster) en beleeft wilde avonturen in het Parijs van de jaren dertig. Met zijn eerste lange speelfilm BLOODY MALLORY (2002; slagzin: ‘Fuck evil’) vergrijpt Magnat zich aan de formule van BUFFY THE VAMPIRE SLAYER en de opzet van JOHN CARPENTER’S VAMPIRES, met Troma-trash à la française als navenant zot resultaat. Het ‘scenario’ voorziet genreverplicht in een wegwerpheldin (Olivia Bonamy als Mallory), die met kompanen Vena Cava (travestiet Jeff Ribier) en Talking Tina (stom kind Thylda Barès) in een roze lijkwagen door den lande tuft om het alom aanwezig demonengespuis te elimineren. Het ‘scenario’ voorziet eveneens in een pauselijke ontvoering, waarop Bloody Mal et Compagnie in opdracht van de clerus hun chef-hardliner (mordicus tegen voorbehoedsmiddelen en het homohuwelijk) moeten terughalen. Hoewel ik Magnats bluf en consequent lage inzet (zo’n beetje alles van acteerprestaties tot decors en effets spéciaux is Paturain) nog wel kan waarderen, is BLOODY MALLORY volstrekt overbodige Z-cinema die niks, maar dan ook helemaal niks met Frankrijk te maken heeft. Dit laatste zal door menigeen met luid gejuich worden begroet, maar de cultuurbarbarij, dat ben jij, zeg ik altijd maar. Met weemoed denk ik dan ook terug aan de beduidend hogere en meer cultuurgebonden verbeeldingskwaliteiten van iemand als René Manzor (LE PASSAGE, 3615 CODE: PÈRE NOËL, UN AMOUR DE SORCIÈRE). Waarom een Europese filmmaker zich zou willen oriënteren op Amerikaanse popcultuur in het algemeen en kinderseries in het bijzonder, blijft even duister als het succes van Johan ‘400.000 bezoekers geven mij gelijk’ Nijenhuis: Magnats horrorparodie kopieert iets wat van zichzelf al zo infantiel is, dat je je afvraagt of de nieuwe generatie genrefilmers dan geen enkel artistiek onderscheidingsvermogen en cultureel geweten meer heeft. Allez, waarschijnlijk solliciteert Magnat alleen maar naar een betrekking als opdrachtregisseur in het Gestoofde Land. BLOODY MALLORY deed mij vooral denken aan heel erg slechte metalclips (men herinnere zich Queensryche’s sub-Ed Wood-geval bij de single ‘Queen of the Reich’) uit de jaren tachtig; ze bestonden, maar er moet verder maar discreet over gezwegen worden. 1/2 Di: Paradiso Copyright Oliver Kerkdijk. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. Oorspronkelijk gepubliceerd in Schokkend Nieuws #58 (2003), p 33.
