De Amerikaanse tv-zender Expedition Channel stuurt archeoloog Case Howell (Wimmer) naar Schotland om voor eens en altijd klaarheid te brengen in de legende rond Nessie, het monster van Loch Ness.
Dat onderzoek wordt bemoeilijkt door een vijandige houding van de bevolking ter plaatse, die vreest dat ontsluiering van het mysterie het einde betekent van inkomsten uit toerisme. Dan zijn er de veelal luidruchtige toeristen zelf (door de Schotten omschreven als Euro trash); grappenmakers die rare grollen met nep-Nessies uithalen; zweverige new-agers die in het eventuele verschijnen van Nessie een spirituele gebeurtenis zien; vissers die tegen alle regels in met dieptebommetjes werken om hun vangst te vergroten, enzovoort.
Door al dat kabaal is ook Nessie zelf pissed bij ‘t leven en demonstreert dit door Howell en zijn team de vin flink dwars te zetten. Tenslotte is er een lokale visser, Blay (Bergin), die zeventien jaar geleden zijn zoon verloor aan Nessie, en nu even bezeten jacht maakt op het monster als ooit Kapitein Ahab op Moby Dick. Kortom, een onwerkbare situatie.
Met zoveel activiteit boven en onder water is het verwonderlijk en niet weinig teleurstellend dat BENEATH LOCH NESS een volkomen spanningsloze, futloze en kleurloze film is geworden. De karakters zijn met het predikaat ‘stereotiep’ ruim gewaardeerd, de locaties nondescript, de ontwikkelingen voorspelbaar, de onderwaterscènes hinderlijk onoverzichtelijk (wie is wie? wie is waar? op welk moment? wat gebeurt er precies?) en het kwaadaardige monster verrast de kijker door regelmatig andere afmetingen aan te nemen (van fors tot gigantisch).
Tot overmaat van verwarring stuiten duikers op Nessies broedplaats en je denkt onwillekeurig: broedplaats?! Is Nessie – net als bij voorbeeld sommige soorten slakken en kikkers – hermafroditisch van inborst? Zijn er twee Nessies? Hoe zit dat allemaal? Deze lauwe, ongeïnspireerde film zwijgt erover en zo gaat de grootste paleontologische ontdekking sinds T-Rex uit als een nachtkaars. In ‘t bijzonder mensen met hart voor dierenbescherming zullen schuin tegen de film aankijken. Door Nessie af te schilderen, niet als een beminnelijke brachiosaurus-achtige met vegetarische eetgewoonten (een plantensmakkende lobbes, dus, zie bij voorbeeld LOCH NESS, 1994), maar als een hyper-agressieve, omnivorische onderwaterdraak met helse intenties, lijkt iedere menselijke actie tegen het dier – hoe stompzinnig, nodeloos of wreed van aard ook – automatisch gerechtvaardigd en gelegaliseerd.
F*** animal rights! zegt de film. Arme Nessie. Zij/hij had meer verdiend dan deze slappe rolprent.
Copyright Erique J. Rebel. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. Oorspronkelijk gepubliceerd in Schokkend Nieuws #62, voorjaar 2004.
