Ken je dat verhaal van de dronken acteur die zijn handtekening dacht te zetten op het servetje van een gewiekste producent/regisseur? Bleek dat servetje mooi een contract te wezen! Kul natuurlijk, maar het is lastig een andere verklaring te bedenken voor de aanwezigheid van de immer genietbare David Tennant in het bespottelijke BAD SAMARITAN.
Een goede verklaring is er wel voor het ontbreken van de naam van regisseur Dean Devlin op de filmposter. ‘From the director who brought you GEOSTORM!’ is natuurlijk de beste antireclame die je je maar kan wensen. In plaats daarvan zien we het reusachtige hoofd en de naam van David Tennant staan, lonkend als een dwaallicht boven het drijfzand waar de modderschuit BAD SAMARITAN op ronddobbert. Want puur op de naam Tennant zullen talloze nietsvermoedende fans van de Schotse acteur hun weg naar de bioscopen wel vinden. Een gelukje voor die fans: de voormalige Doctor Who doet zijn werk naar behoren, al tapt hij flink uit het vaatje dat hij in 2015 zo briljant opentrok als de schurk Kilgrave in JESSICA JONES.
De grote Burt Reynolds zei ooit over de mindere films in zijn oeuvre: ‘Het lijkt gemakkelijk wat ik doe, maar geloof me dat het hard werken is om kipsalade van kippenkak te maken.’ Tennant weet van BAD SAMARITAN uiteindelijk dus ook kipsalade te maken, al is die wel van het kaliber huismerk van een matige supermarkt. Hij speelt ene Cale Erendreich, een stinkend rijke, professionele flapdrol en part-time seriemoordenaar die iets met paarden heeft – een plotpuntje dat ons in de artistiekerige openingsscène meteen al met luid kabaal voor de voeten wordt gegooid. Katie (Kerry Condon), Erendreichs meest recente prooi, wordt bij hem thuis ontdekt door Sean Falco (Robert Sheehan) die werkt als valet (dat heerlijke eufemisme voor ‘autowegzetter’) van het restaurant waar Erendreich op dat moment zit te eten. Falco’s bijbaantje: pak de auto van een restaurantgast en rij naar zijn huis om daar het een en ander mee te pikken zo lang hij nog aan de dis zit. Dat hij zijn keus op Erendreichs moderne stulpje laat vallen plaatst hem uiteraard direct in de lange rij horrorfilmpersonages die het verkeerde huis binnengaan met de – vaak laatste – gedachte: ‘wat kan nou er misgaan?’
Een hoop, in dit geval ook weer. Erendreich is not amused, en daarbij ook nog tamelijk briljant. En boosaardig. Hij besluit het leven van de arme autowegzetter in de spreekwoordelijke levende hel te veranderen, een klusje dat zo gemakkelijk is dat er maar vijftien minuten film voor nodig blijken te zijn. Het levert wel de meest stompzinnige scène van BAD SAMARITAN op wanneer een personage de kamer van Falco binnenloopt met de boodschap: ‘Nou moe, word ik vandaag opeens zo maar ontslagen!’ Waarop letterlijk een seconde later iemand anders binnenkomt met: ‘Je raadt nooit wat mij is overkomen vandaag. Ontslagen!’ Of zoiets. Het doet er eigenlijk ook niet zo veel toe. Vrijwel alle momenten zonder Erendreich lijden onder dit soort onbedoelde hilariteit en zijn fittie met Falco is de zwakste schakel van een film. Je zit elk moment te hopen dat John Ryder uit THE HITCHER (Robert Harmon, 1986) even komt buurten om te laten zien hoe je zo’n levende hel-scenario wél spannend uitspeelt.
Het interessantste aspect van BAD SAMARITAN blijft onderbelicht. De ‘relatie’ tussen Erendreich en slachtoffer Katie, een in de kern erg intrigerend personage, komt volstrekt niet uit de verf. De drijfveren van de moordenaar? Iets met een paard dus en dat wordt even tussen neus en lippen door opgedreund door een FBI-agente die halverwege uit de hoge hoed wordt getoverd. Als de hele Falco-plotlijn geschrapt zou zijn en de film meer had gefocust op de dynamiek tussen Erendreich en zijn slachtoffer, in de traditie van William Wyler’s THE COLLECTOR (1965) of het recentere HOUNDS OF LOVE (Ben Young, 2016), was BAD SAMARITAN waarschijnlijk een veel sterkere film geworden. In plaats daarvan wordt nu uitgeklokt met een uitgekauwde confrontatie tussen held en schurk, die zo generiek en saai is dat de enige goede grap van de film –door Condon uitgeschreeuwd in de finale – direct en geheel terecht tot een schaterlach leidt. Maar als één extreem geslaagde oneliner al een halve skull waard is van de twee, zou dat genoeg moeten zeggen over de rest van de film. En Tennant? Die gaat in de toekomst hopelijk extra goed opletten of hij zijn handtekening wel echt op een servetje zet.
Distributie: Dutch FilmWorks. Release NL: 10 mei 2018, BE: 30 mei 2018. Copyright: Vincent Hoberg. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. Online gepubliceerd op 9 mei 2018.
