Vlak voor het ter perse gaan van dit nummer bereikte ons het bericht dat Antonio Margheriti op 72-jarige leeftijd aan een hartaanval was overleden. De Italiaanse regisseur, die zich bediende van het pseudoniem Anthony M. Dawson, beleefde zijn grootste succes met APOCALYPSE DOMANI aka CANNIBAL APOCALYPSE en dat lokt natuurlijk een vergelijking uit met regisseurs als Umberto Lenzi, Ruggero Deodato en Fulci.
In werkelijkheid verdiende Margheriti zijn sporen met gothic horrorfilms à la Bava, zoals LA VERGINE DI NORIMBERGA (1963), I LUNGHI CAPELLI DELLA MORTE (1964) en DANZA MACABRA (1964) die hij in 1970 opnieuw zou maken als NELLA STRETTA MORSA DEL RAGNO met Klaus Kinski in de hoofdrol. Margheriti maakte meer films met Kinski, zoals de duistere spaghettiwestern E DIO DISSE A CAINO (a.k.a. AND GOD SAID TO CAIN, 1969), CODENAME: WILD GEESE (1984) en KOMMANDO LEOPARD (1985). De laatste twee zijn voorbeelden van de rauwe actie/avonturenfilms waar Margheriti zich in de jaren tachtig in specialiseerde. Zijn allerlaatste film stamt uit 1997 en heet VIRTUAL WEAPON (a.k.a CYBERFLIC) en had Terence Hill in de hoofdrol. Hoewel een triest geval van vergane glorie voor en achter de camera, was VIRTUAL WEAPON wél professioneel gemaakt. Margheriti beschouwde zichzelf dan ook bovenal als een vakman en nam zichzelf en zijn werk niet al te serieus. Het is precies dat relativeringsvermogen waarmee hij van APOCALYPSE DOMANI een buitenbeentje in het subgenre van de Italiaanse kannibalenfilm maakte. Want waar met name Lenzi en Deodato in CANNIBAL FEROX en CANNIBAL HOLOCAUST exotische locaties gebruikten en semi-realisme nastreefden, maakte Margheriti van zijn film een stripverhaal, gesitueerd in de jungle van de stad, dat vooral in het laatste half uur prettig ontspoort. Het gestileerde camerawerk, het hoge tempo, de uitzinnige set pieces, hilarische dialogen en bizarre effecten, zoals het gat ter grootte van een bowlingbal in de romp van John Morghen, maken dat APOCALYPSE DOMANI niet zozeer shockeert als wel amuseert en verbaast. Onaangenaam wordt het godzijdank nergens. Al dacht Saxon daar destijds heel anders over. In het bonusmenu, dat onder andere geweldige interviews bevat met Margheriti, Saxon en Morghen (pseudoniem van Giovanni Lombardo Radice), vertelt hij andermaal hoe gedeprimeerd hij op zeker moment raakte van het besef in een Italiaans bloedbad terecht te zijn gekomen. Want was het kannibalisme oorspronkelijk niet als metafoor voor oorlogstrauma’s bedoeld? Dat idee mag misschien in de film zitten, Margheriti ondernam geen enkele poging het uit te diepen. Wars van pretenties probeerde hij van een absurd scenario en duidelijke instructies van producenten die een smerig werkje hadden besteld, gewoon het beste te maken.
FILM *** EXTRA’S *** Di: Image Enternainment (R1) Copyright Roel Haanen. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende.Oorspronkeijk gepubliceerd in Schokkend Nieuws #57 (2002/03), p 21.
