FLASHBACK | Tess Wiskerke (1989) is gek op anime en schrijft hier regelmatig over voor Schokkend Nieuws. Ze werkt als publieksvoorlichter bij de Dierenbescherming en woont in Nijmegen.
Wat is je vroegste filmherinnering?
‘Mijn opa en oma gaven mijn zus en mij veel Disney-videobanden. De film die ik me daarvan het beste kan herinneren is FRANK & FREY. Een andere film is FLY AWAY HOME, geïnspireerd op het boek Father Goose van Bill Lishman. Dat gaat over een meisje dat haar moeder verliest. Vervolgens redt ze een verlaten nest ganzeneieren, en die gansjes zien haar daarna als hun moeder.’
Wat is je vroegste genrefilmherinnering?
‘Mijn vijf jaar oudere zus had drie fascinaties: tornado’s, vulkanen en haaien. Haar favoriete films waren dan ook TWISTER, DANTE’S PEAK EN JAWS. Ik vond ze alle drie echt fantastisch, hoewel ik er eigenlijk nog te jong voor was. Vooral JAWS vond ik heel eng maar ook heel spannend. Die film heb ik écht vaak gekeken. THE WITCHES was de eerste film die ik los van mijn zus zag. Het moment dat hoofdheks Anjelica Huston haar ware aard laat zien vond ik zó eng! Ik heb daar echt nachtmerries van gehad. Toen ik de film later met mijn oudere buurmeisje keek moest zij om diezelfde scène heel hard lachen, terwijl ik haar er juist voor had gewaarschuwd. Dat begreep ik totaal niet!’
‘Mijn eerste anime-ervaring was DRAGONBALL Z. Ik was een jaar of tien en toen al een beetje dromerig. Deze Japanse serie paste perfect bij dit gevoel: een geel wolkenbed met de snakeway; een oneindige weg, heel mysterieus. Ik kijk het nu nog steeds. Ik kocht ook veel mangaboekjes van Dragonball Z, omdat ik zo’n fan van de serie was.’
Van welke film kon je niet slapen?
‘Van TREMORS! Ik was bang dat die gigantische wormen door de vloer van mijn slaapkamer konden breken. Sowieso ben ik gek op monsterfilms, ook een film als ANACONDA vond ik heel tof. THE NEVERENDING STORY keek ik nooit, maar altijd als ik in de bieb was keek ik even naar die videoband. Ik was helemaal geïntrigeerd, maar altijd te laf om ‘m te huren. Op de voorkant stond de draak Falkor met zijn oneindige staart, dat vond ik echt heel erg eng. Op latere leeftijd had ik moeite met slapen door PARANORMAL ACTIVITY. Ik was een jaar of negentien en mijn fantasie sloeg compleet op hol door die film. Dat ik ‘m ’s nachts keek, hielp ook niet echt mee. Ik durfde zelfs niet meer uit bed om naar de wc te gaan.’
Wie was je eerste filmcrush?
‘Mijn eerste filmliefde was Cate Blanchett. Ik ben altijd een grote fan geweest van THE LORD OF THE RINGS. Niet alleen van de film, maar ook van de hele cast, van Orlando Bloom tot Viggo Mortensen. Cates personage Galadriel vond ik geweldig en ook in andere films vind ik haar fantastisch, zoals in THE GIFT en CAROL.’
Heb je ooit een fysieke reactie gekregen door een film of misschien zelfs overgegeven?
‘Dat is de THE FLY van Cronenberg. Ik voelde me beroerd door dat slijmerige geluid als hij over de muur kroop, daar werd ik echt onpasselijk van! Een serie waar ik helemaal van slag door was, is de Japanse animeserie BERSERK uit 1997. Het einde is zo ontzettend kwaadaardig. Ik voelde me er echt akelig door en kon er slecht van slapen. Voor Schokkend Nieuws keek ik de serie opnieuw om een recensie te schrijven. Bij de eerste van de 26 afleveringen voelde ik me al ellendig, omdat ik wist wat er ging komen aan het einde…’
‘Ook huilen is een fysieke reactie en dat doe ik vrij veel.’ Lachend: ‘Ze hebben me al te pakken bij een muziekje! Maar ook na de prachtige eindmonoloog in PARIS, TEXAS van Wim Wenders kun je me opvegen.’
Is er een film die je als kind helemaal te gek vond, maar als volwassene juist teleurstellend?
‘HOLLOW MAN van Paul Verhoeven vond ik als kind een interessant gegeven: als de hoofdpersoon onzichtbaar wordt, wordt hij vervolgens kwaadaardig. Maar toen ik hem vorig jaar opnieuw zag, zag ik in dat het personage vanaf het begin af aan al een nare man was: hij blijft eigenlijk dezelfde persoon. Dat vond ik teleurstellend. Een andere film, die ik niet per se teleurstellend vond maar wel anders dan hoe ik het me herinnerde, is THE CELL met Jennifer Lopez. Ik vond ‘m geweldig, het was een van mijn lievelingshorrorfilms, hoewel ik ‘m niet helemaal begreep. Toen ik de film later nog eens zag, viel de structuur me veel meer op, terwijl ik me het verhaal juist herinnerde als één grote koortsdroom. Als kind had ik er echt mijn eigen versie van gemaakt!’
