VOORPRET | Op 24 oktober gaat READY OR NOT, twee maanden na de Amerikaanse release, dan ook eindelijk bij ons in de bioscoop draaien. In deze goed ontvangen horrorkomedie moet een jonge bruid een dodelijk potje verstoppertje spelen met haar schoonfamilie. Hier nog vijf voorbeelden van films over gevaarlijke spelletjes.
VOORPRET | Op 24 oktober gaat READY OR NOT, twee maanden na de Amerikaanse release, dan ook eindelijk bij ons in de bioscoop draaien. In deze goed ontvangen horrorkomedie moet een jonge bruid een dodelijk potje verstoppertje spelen met haar schoonfamilie. Hier nog vijf voorbeelden van films over gevaarlijke spelletjes.
TRUTH OR DARE (Jeff Wadlow, 2018)
‘Doen, durf of de waarheid’, wie heeft het niet gespeeld als kind of tiener. In het Engels heet het spelletje met één optie minder ‘Truth or dare’. Als kind – of als hormonale tiener- kan het best een spannend spel zijn, maar een premisse voor een horrorfilm had ik er nooit achter gezocht. ‘Gelukkig’ is er tienerhorrorfabriek Blumhouse, die er niet voor terugdeinst om voor vergezochte ideeën wat miljoenen op het spel te zetten. En meestal komen ze er nog als winnaar uit ook. Zo ook voor TRUTH OR DARE de film, waarin een bovennatuurlijke versie variant van het spel opduikt. Zoals recensent Thierry Verhoeven het uitlegde: ‘Het spel vereist dat iedereen blijft spelen […]. Weigering van de uitdaging of het verdraaien van de waarheid heeft een Willem Dafoe-grijns en een nare dood tot gevolg.’ Maar levert het ook een spannende film op? Thierry speelt open kaart: ‘Hoewel de centrale gimmick zorgt voor een aantal amusante scènes, schiet TRUTH OR DARE tekort door nooit echt spannend of creatief te worden.’ En nee, Blumhouse is nog niet klaar met spelletje spelen. Volgende plan: een Magic 8 Ball-film.
THE RUNNING MAN (Paul Michael Glaser, 1987)
In de dystopische toekomst van 2019 (ja, nauwelijks voor te stellen, vinden wij ook) is Amerika een politiestaat, met dodelijke televisiespelletjes als brood en spelen voor het volk. Arnold Schwarzenegger speelt Ben Richards, een voormalig politieagent die zijn weigering op onschuldige burgers te schieten moet bekopen met gedwongen deelname aan de spelshow ‘The Running Man’. Hierin moeten veroordeelde ‘criminelen’ vechten tegen zwaarbewapende gladiatoren. De film lijkt in weinig op het oorspronkelijke verhaal van Stephen Kings alter ego Richard Bachman, maar dat mag de pret niet drukken. Schwarzenegger is in topvorm en slaat zich spelenderwijs door het spel – en zijn tegenstanders – heen. Daarbij spuwt hij, net als in COMMANDO, de ene hilarische oneliner na de andere, zoals deze.
ESCAPE ROOM (Adam Robitel, 2019)
Sinds in 2006 de eerste escape room werd gebouw is deze moderne variant op het gezelschapsspel razendsnel uitgegroeid tot een wereldwijd, populair fenomeen. Er was natuurlijk geen ontsnappen aan dat er een keer een horrorfilm gemaakt zou worden over escape rooms. Sterker nog, er zijn er méér dan een. Zo heb je ESCAPE ROOM, ESCAPE ROOM (beide uit 2017) en de variant NO ESCAPE ROOM (2018). Maar ik heb het hier natuurlijk over de bekendste, namelijk – je verwacht het niet – ESCAPE ROOM. Het verhaal spreekt eigenlijk voor zich: zes mensen doen mee aan een escape room, maar die blijkt gerund te worden door mysterieuze lui met sinistere bedoelingen. En dat leverde best een prima film op! Vincent Hoberg schreef erover: ‘Het is de perfecte film om een neefje of nichtje mee naar toe te nemen dat nog net iets te jong is voor het heftigere horrorwerk. Voor geroutineerde horrorfans is de film gewoon lekker anderhalf uur escapisme… en een fiks stukkie goedkoper dan een echte escape room.’ De opbrengst van 155 miljoen dollar zorgde ervoor dat een vervolg al in de maak is.
OUIJA (Stiles White, 2014) en OUIJA: ORIGIN OF EVIL (Mike Flanagan, 2016)
Het ouija-bord – in feite een bordspel van Hasbro – speelt al decennialang een rol in horrorfilms, van THE EXORCIST tot PARANORMAL ACTIVITY. In 2014 kreeg het spel zijn eigen film, helaas viel er volgens Barend de Voogd ‘…voor genrefans […] weinig te beleven in OUIJA. Oninteressante personages, flikkerende lampen, dichtslaande deuren en mysterieus verschuivende stoelen: daarmee is de eerste drie kwartier wel samengevat.’ Toch bracht OUIJA een slordige honderd miljoen dollar op, en daarmee was een vervolg gegarandeerd. Maar: ‘…verrassing! De tweede film, een prequel, is zowaar erg goed te pruimen’, zo schreef ondergetekende in 2016. ‘Flanagan maakt optimaal gebruik van de mise-en-scène om het publiek een echte horrorshow voor te schotelen. [..] OUIJA: ORIGIN OF EVIL is in alle opzichten een verademing ten opzichte van het gemakkelijk vergeten vorige deel: meeslepender, slimmer, en vooral een stuk griezeliger.’
BRAINSCAN (John Flynn, 1994)
Computerspelletjes met Virtual Reality waren begin jaren negentig nog een noviteit. In BRAINSCAN speelt Edward Furlong de nerdy tiener Michael die een interactief virtual reality-spel ontdekt waarin je een moordenaar speelt. Maar – verrassing – de moorden blijken echt en Michael is uiteraard verdachte. Natuurlijk wil Michael dan stoppen met spelen, maar de host van het spel, Trickster, laat hem niet zo makkelijk opgeven. BRAINSCAN doet overduidelijk zijn best de nieuwe NIGHTMARE ON ELM STREET te zijn, inclusief een snerende snoodaard met een opvallende outfit. Helaas is het resultaat hoogstens half geslaagd, en Bart van der Put was namens Schokkend Nieuws vernietigend: ‘Tot en met de verrassend bedoelde afwikkeling komt BRAINSCAN geen moment overtuigend over. Dit is geen film, maar een product, zoveel is duidelijk.’ Toch ben ik zelf milder: hoewel zeker geen hoogstandje, heeft BRAINSCAN best aardige ideeën en is het vooral een interessant tijdsdocument.
