VOORPRET | Aankomende week verschijnt PET SEMATARY van Kevin Kölsch en Dennis Widmyer in de zalen. Als we de eerste reacties mogen geloven, hoeft de remake niet onder te doen voor het origineel. Meestal is het omgekeerde waar. Sommige films laat je beter met rust. Hans Dewijngaert zet ze voor je op een rijtje in een tweedelig artikel. ‘Sometimes, dead is better.’
Na het succes van Andy Muschietti’s IT (2017) wagen dus ook andere regisseurs zich aan remakes van films naar het werk van Stephen King. Het is bekend: wie wil bijhouden welke nieuwe King-verfilmingen er aan zitten te komen, kan maar beter een cursus Excel voor gevorderden volgen. Aangekondigde projecten sterven soms een stille dood, verschuiven van releasedatum of regisseur, of duiken na jaren opeens toch weer op. Het meest frappante voorbeeld: THE TALISMAN, al sinds 1985 in de maak bij Spielbergs Amblin, en zojuist opnieuw aangekondigd – deze keer met Mike Barker (THE HANDMAID’S TALE) aan het roer. Zou het dan nu…?
Opvallend is dat er tussen de nieuwe projecten behoorlijk wat bekende titels zitten. Ook Stephen King ontsnapt niet aan het fenomeen van de remake, maar dat is misschien niet echt verrassend als je als schrijver al bijna een halve eeuw in het vak zit. Zo bereidt de Amerikaanse streamingsdienst Shudder een revival voor van CREEPSHOW (1982) en werkt Universal, met James Wan als drijvende kracht, aan een update van THE TOMMYKNOCKERS (1993). Warner Bros. zou nog altijd aan een nieuwe versie van THE STAND (1994) werken. En dan is er natuurlijk nog THE DARK TOWER, de serie, die door de Amazon Studios ontwikkeld wordt en de gewraakte langspeelfilm moet doen vergeten. Glen Mazzara (THE WALKING DEAD) kreeg de opdracht de jeugdjaren van de scherpschutter in beeld te brengen.
Het fenomeen van King-remakes is dus niet nieuw. Ook in Kings back catalogue zitten heel wat ‘dubbele’ titels. Geldt ook hier het credo dat het origineel beter is?
IT (1990 vs 2017)
We kijken reikhalzend uit naar het moment in september waarop IT – CHAPTER TWO in de bioscoopzalen komt. Want ja, het eerste deel uit 2017 is meteen de uitzondering die de regel bevestigt: soms is de remake beter, ook al heb je er nog maar de helft van gezien. Stephen King kreeg het idee van de roman uit 1986 toen hij in Colorado aan een ander verhaal werkte: The Stand. Hij liet in IT al zijn demonen die hij tot dan toe probeerde te bezweren samenkomen in ‘the troll under the bridge’, een soort oermonster dat aan de basis ligt van alle andere monsters, zoals de bekendste uit de film: Pennywise The Clown.
Toen scenarioschrijver Lawrence D. Cohen het boek in 1990 tot script bewerkte, realiseerde hij zich al snel dat een gewone speelfilm niet zou volstaan. Hij schreef een miniserie van zeven uur, die naderhand getrimd werd tot vier uur. George A. Romero zou aanvankelijk regisseren, maar moest – net als bij PET SEMATARY – uiteindelijk afhaken, waarna Tommy Lee Wallace overnam. Het resultaat? Een niet onaardige Tim Curry als clown, maar ook een beetje een makke versie. Zender ABC stond bekend om zijn strenge censorship code. O ja: het gezicht van het kwaad bleek een vrij knullig spinnenmonster. Benieuwd wat dat in de remake wordt.
THE MIST (2007 vs 2017)
Frank Darabont werkte maar liefst tien jaar aan zijn filmversie van THE MIST. Toen hij met Dimension Films in zee ging, stond er slechts één clausule in zijn contract: hij wilde de final cut van de laatste minuten. Dat vond King voor een keertje niet erg, want hij was zelf ook niet zo tevreden met het open einde van zijn oorspronkelijke novelle, in 1980 geschreven voor de anthologie Dark Forces en later in een uitgebreidere versie opgenomen in Skeleton Crew. Darabont drenkte zijn pen in de donkerste inkt en dus is THE MIST allesbehalve hoopvol. De film is vooral ijzersterk opgebouwd: een glibberige tentakel, enkele uit de kluiten gewassen insecten en pas in het derde deel de Lovecraftiaanse monsters in de mist. Bekijk ‘m in zwart-wit!
Het idee van een miniserie, in 2017 gemaakt voor Spike TV, is nog enigszins te begrijpen: er kunnen elke week andere monsters in de mist schuil gaan – ideaal dus voor een langlopende reeks. Helaas nemen de makers wel erg veel vrijheden ten opzichte van het oorspronkelijke verhaal en is de serie een opeenstapeling van soapachtige clichés met oeverloze ruzies tussen irritante personages. Het is ons nog altijd een raadsel wat The Black Spring of de Vier Ruiters van de Apocalyps precies met het verhaal te maken hebben. Spike TV bestelde geen tweede seizoen. Gelukkig maar.
CARRIE (1976 vs 2013)
Carrie was al de zesde roman die Stephen King aan zijn sjofele, draagbare schrijfmachine toevertrouwde en in feite een zesde mislukte poging om zijn schrijverscarrière van de grond te krijgen. Het verhaal over high school loser Carietta White belandde in de prullenmand, waaruit Kings vrouw Tabitha het opviste. Dat King het verhaal verkocht kreeg aan uitgeverij Doubleday was een doorbraak voor de beginnende schrijver, maar dat Brian De Palma er een film van maakte, lanceerde zijn carrière voorgoed.
De Palma’s CARRIE blijft tot op de dag van vandaag een van de sterkste King-verfilmingen: zowel qua verhaal, thematiek en gevoel. Trouw aan het origineel, maar visueel uiteraard een film die duidelijk de handtekening van zijn regisseur draagt. In de voetsporen van De Palma willen treden is een onzalig idee. Toch gebeurde het: de musicalversie die in mei 1988 op Broadway in première ging werd een van de grootste flops aller tijden. De tv-film uit 2002 bleek meer dan overbodig en de remake uit 2013, nu ja, moedig. Laat het een wijze les zijn: sommige films zijn zo sterk en zo iconisch dat je er maar beter met je handen vanaf blijft. Anders is een emmer varkensbloed je deel.
Morgen deel 2 met THE DEAD ZONE, SALEM’S LOT en MAXIMUM OVERDRIVE!
