VOORPRET | Aankomende week verschijnt de remake van PET SEMATARY. We zijn ontzettend benieuwd. Van schrijver Stephen King kunnen we nooit genoeg krijgen, maar dat rechtvaardigt niet iedere filmremake!

Gisteren bespraken we de verschillende versies van IT (1990 vs 2017), THE MIST (2007 vs 2017) en CARRIE (1976 vs 2013). Over die laatste film zal iedereen het met ons eens zijn: Brian De Palmas verfilming van Kings debuutroman blijft onovertroffen.

THE SHINING (1980 vs 1997)

Hetzelfde zou gezegd kunnen worden over THE SHINING. De versie van Stanley Kubrick is nagenoeg perfect. Een echte auteursfilm. Maar King zélf vond er in eerste instantie niets aan. Omdat Kubrick zijn scenario niet wilde gebruiken? Wie weet. Kubrick was nochtans erg onder de indruk van de roman, maar schreef liever zelf het script, met de hulp van een andere schrijfster: Diane Johnson, een professor gotische literatuur aan de Universiteit van Berkeley. Kubrick, de perfectionist, puurde het boek tot op het bot uit en bouwde het vervolgens weer op tot een film. Dat was zijn goed recht en leverde magistraal opgebouwde scènes op die in het geheugen gegrift staan, maar ook twee vertolkingen – van Jack Nicholson en Shelley Duvall – die King omschreef als karikaturaal.

King bleef dromen van een eigen versie en greep zijn kans in 1997, nadat voor ABC Television de miniseries IT (1990) en THE STAND (1994) succesvol waren gebleken. ABC wist de rechten los te krijgen van Kubrick en Warner Bros. en King schreef een scenario dat mooi paste in het tv-format van zes uur. Het resultaat laat zich raden: een brave, slaafse verfilming van het boek met meer nadruk op karakterontwikkeling dan in Kubricks versie én de CGI-heggenmonsters in plaats van het winterse doolhof. Iedereen tevreden.

THE DEAD ZONE (1983 vs 2002/2007)

Het productieproces van THE DEAD ZONE was een lange lijdensweg. Het bleek geen sinecure om Kings complexe roman tot een scenario om te werken. Verschillende scenaristen, onder wieKing zelf, beten er hun tanden op stuk. Enter David Cronenberg, de eigengereide Canadees die THE DEAD ZONE behandelde zoals Kubrick THE SHINING deed. Hij deconstrueerde de roman, behield het belangrijkste, en maakte iets nieuws. Het bleek de juiste aanpak: de beste King-verfilmingen zijn niet pagina-voor-pagina trouw aan de roman, maar focussen op de essentie. Films zijn immers geen romans. Het hielp natuurlijk enorm dat Christopher Walken een schitterende Johnny Smith neerzette.

De serie, die van 2002 tot 2007 op USA Network liep, was vagelijk gebaseerd op de personages uit het boek, maar waaierde uit op een manier die tegenwoordig ook in moderne King-series in zwang lijkt te zijn: denk aan THE MIST of aan CASTLE ROCK. De serie haalde aanvankelijk mooie kijkcijfers, maar de productiekosten bleken toch te hoog. Na zes seizoenen werd de stekker uit de serie getrokken, nota bene zonder een degelijke laatste aflevering. Een blamage die zelfs Johnny Smith niet had zien aankomen.

SALEM’S LOT (1979 vs 2004)

In SALEM’S LOT haalde King een oude bekende naar hedendaags Amerika: de vampier. Het zou een beroemd adagium van de auteur worden dat de echte horror zich niet afspeelt in een oud kasteel of in een donker bos, maar achter de gevels van nette huizen met keurig gemaaide voortuintjes. King stak dan ook niet onder stoelen of banken dat hij bij het schrijven van de roman beïnvloed was door Don Siegels klassieker INVASION OF THE BODY SNATCHERS uit 1956. De boodschap: niets is wat het lijkt.

De onvermijdelijke George A. Romero was de eerste keuze voor de verfilming van de roman. Uiteindelijk wilde Warner Bros. er in plaats van een bioscoopfilm, liever een tv-serie van maken. Een klusje voor Tobe Hooper, een talentvolle regisseur die THE TEXAS CHAIN SAW MASSACRE (1974) had gemaakt, maar op de set van THE DARK (1979) vervangen werd door de assistent-regisseur. SALEM’S LOT kwam als geroepen. De miniserie oogt vandaag verouderd maar werkt nog wel (‘Beter dan THE SHINING,’ volgens King). Let wel goed op welke versie je bekijkt. Verschillende alternatieve versies zijn korter en daardoor moeilijk te volgen. Vermijd ook de remake uit 2004. Tenzij je een mooie cast wil zien stuntelen: Rob Lowe, Donald Sutherland, Samantha Mathis, James Cromwell en Rutger Hauer. Waar is de knoflook?

MAXIMUM OVERDRIVE (1986) vs TRUCKS (1997)

Over Kings enige regieklus hadden we het al uitgebreid gehad in de King Size Special in Schokkend Nieuws #127. Met de verfilming van zijn korte verhaal Trucks wilde hij Alfred Hitchcocks THE BIRDS achterna, met een geïsoleerde groep mensen die het moeten opnemen tegen ‘een gevaar van buitenaf’. De grote Hitch bleek natuurlijk veel te hoog gegrepen voor de schrijver die geen kaas had gegeten van regie. Zowat alles liep fout op de set: de voortdurende bemoeienis van producent Dino De Laurentiis, een ongeluk met cameraman Armando Nannuzzi en een regisseur die zo stoned als een garnaal de megafoon hanteerde.

Nog onbegrijpelijker was de keuze van USA Network om een remake te bestellen die – overigens tot grote opluchting van King – nóg slechter uitpakte dan het origineel. De in 2015 overleden Nieuw-Zeelandse regisseur Chris Thomson maakte een ronduit saaie film. Alleen het hoesje van de dvd-uitgave is de moeite waard: Stephen King’s Close Encounter of the Machine Kind. King zou nooit meer regisseren en het valt te hopen dat niemand op het idee komt nóg eens een remake van MAXIMUM OVERDRIVE te maken. Jud Crandall heeft gelijk: ‘Sometimes, dead is better.’

Copyright Hans Dewijngaert. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. Online gepubliceerd op 31 maart 2019.