Alleen al de titel belooft een ouderwets spookavontuur. Dat is THE WOMAN IN BLACK dan ook geworden. En een veelbelovend nieuw begin voor hoofdrolspeler Daniel Radcliffe, nadat hij het toverstokje van Harry Potter onlangs voorgoed opborg.
Eigenlijk wordt nooit helemaal duidelijk in welk tijdsgewricht THE WOMAN IN BLACK speelt. Het doet er weinig toe, want we herkennen onmiddellijk de ouderwetse Hammer-signatuur: een vervallen oud landhuis waar luiken klapperen en vloeren kraken, angstige dorpelingen die een vreemdeling met argusogen bekijken, mist die laag over land hangt, en een ongastvrije herberg. Regisseur James Watkins die in zijn vorige film EDEN LAKE nog uitpakte met naargeestige horror volgens een ander stramien – een stads koppel wordt het slachtoffer van gewelddadige hangjongeren – maakt de eerste Hammerfilm sinds de wederopstanding van de studio, die er ook echt als een Hammerfilm uitziet.
Daniel Radcliffe, in wiens jongensachtige gestalte we wel altijd Harry Potter zullen blijven herkennen, is de jonge advocaat Arthur Kipps, die om zijn baan veilig te stellen een bij voorbaat uitzichtloos klusje moet opknappen: de verkoop van Eel Marsh House. Niet alleen ligt dit archetypische spookhuis op een rotsachtig eilandje voor de kust dat alleen bij eb over land te bereiken valt, er doen ook wilde geruchten over de ronde. Wanneer Kipps zich in oude documenten verdiept, ontdekt hij meer over de vroegere bewoners dan hem lief is. Tijd voor een wraakzuchtige geest om zich aan hem te manifesteren. En dan niet op de manier van Japanse spookmeisjes, maar door op een bovenverdieping met meubilair te gaan rommelen. Zie Kipps voorzichtig de statige trap beklimmen, een blik in een donkere nis werpen en vervolgens met een brandende kaars op een deur toelopen, waarachter een doordringend gestommel klinkt. Klassieker kun je het niet krijgen.
Het zijn dit soort scènes waarmee THE WOMAN IN BLACK de Hammertraditie het sterkst eer bewijst. Maar gelukkig biedt het op een roman van Susan Hill gebaseerde verhaal (dat eerder voor toneel werd bewerkt) meer dan alleen uiterlijke overeenkomsten met de Victoriaanse horror uit de Hammercanon. De tragische voorgeschiedenis van het huis en zijn bewoners weerspiegelt in zekere zin Kipps’ eigen tragiek; zijn vrouw stierf bij de geboorte van hun kind. Zowel zijn verdriet als dat van de geest draait om een verloren naaste.
Terwijl tijdens Kipps verblijf in Eel Marsh House kinderen onder mysterieuze omstandigheden sterven, is Kipps’ vierjarige zoon met zijn nanny onderweg naar papa. Wordt het joch het volgende slachtoffer of weet Kipps het net op tijd voor onheil te behoeden? Het scenario tovert, in stijl, een mooie romantische ontknoping uit de hoge hoed, die misschien wat minder besteed is aan een publiek dat op een bloederige uitsmijter zat te wachten. De film heeft ondertussen wel al drie keer zoveel opgeleverd als hij gekost heeft; een aanwijzing dat smaakvolle en atmosferische gothic horror nog niet uit de gratie is.
Di: Dutch Filmworks (NL: 23 februari / BE: 7 maart). Copyright Phil van Tongeren. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende.
