Geïnspireerd door Wes Cravens debuutfilm THE LAST HOUSE ON THE LEFT presenteerde de Italiaanse regisseur Aldo Lado drie jaar later zijn eigen versie van een enkele reis naar de hel: THE NIGHT TRAIN MURDERS, waarin een stel slechteriken twee studentes gijzelen, verkrachten en vermoorden.
In de jaren zeventig en tachtig van de vorige eeuw springt de Italiaanse filmindustrie op succesvolle Amerikaanse films als een gier op een dode dingo. In naam heet het ‘geïnspireerd door’, vaak is het regelrecht jatwerk van het dubieuze soort. Filmmakers als Enzo G. Castellari (L’UTIMO SQUALO), Bruno Mattei (ROBOWAR) en Luigi Cozzi (CONTAMINATION) wagen zich aan een rip-off van successen als (respectievelijk) JAWS, ROBOCOP en ALIEN. Een positieve uitzondering hierop is THE NIGHT TRAIN MURDERS van Aldo Lado. De film is geïnspireerd op Wes Cravens effectieve shocker, maar zeker geen slaafse remake.
Na het zien van THE LAST HOUSE ON THE LEFT, waarin twee jonge meiden worden geterroriseerd door twee perverse mannen en hun sidekicks, stapt de Italiaanse producent en schrijver Roberto Infascelli in 1975 naar regisseur Aldo Lado. Deze heeft in THE SHORT NIGHT OF GLASS DOLLS (1971) en WHO SAW HER DIE? (1972) al bewezen in staat te zijn tot het maken van visueel aantrekkelijke gialli waarin zelfs ruimte is voor karakterontwikkeling – dat laatste mag bijna een unicum worden genoemd in het genre. Infascelli verlangt van Lado geen kopie van Cravens debuut – Lado verklaart in een interview op deze blu-ray-uitgave THE LAST HOUSE ON THE LEFT niet eens te hebben gezien – zolang hij de plot maar intact houdt: een vader neemt wraak op de verkrachters van zijn dochter. Zo gezegd, zo gedaan.
De openingsscène van THE NIGHT TRAIN MURDERS is even schrikken. De minutenlange montage van beelden van een Duitse Kerstmarkt op de slappe akkoorden van Demis Roussos’ zeurderig liedje A Flower´s All You Need oogt als een stadspromotiefilmpje. De irritatie duurt slechts kort; om precies te zijn tot het moment dat de personages Blackie (Flavio Bucci, SUSPIRIA) en Curly (Gianfranco De Grassi, LA CHIESA) worden geïntroduceerd, te midden van de winkelende Duitsers. De twee onverlaten winkelen proletarisch, beroven op gewelddadige wijze een Kerstman en snijden de bontjas van een dame open. Op de vlucht voor de aangestormde politie springt het tweetal even na het fluitsignaal in een vertrekkende trein richting Italië.
Aan boord bevinden zich studentes Lisa (Laura D’Angelo) en Margaret (Irene Miracle, MIDNIGHT EXPRESS), samen onderweg om de Kerst door te brengen bij Lisa’s familie. Daar zullen ze echter niet levend aankomen, want Blackie en Curly hebben hun zinnen op de meiden gezet. Eerst delen ze wat plagerige zoentjes en stootjes uit, maar al rap slaat het geklier om in grof seksueel geweld. Ze volgen Lisa en Margaret bij hun overstap op de nachttrein, waarna de mannen zich in aanwezigheid van een perverse dame opsluiten in hun coupé. De ellende begint wanneer Curly heroïne spuit en daar niet bepaald vredelievender van wordt. Hij bedreigt de meiden en snijdt een haarlok af, waaraan hij gepassioneerd begint te snuffelen.
De kijker weet op dat moment genoeg, maar wordt nog minutenlang getuige gemaakt van een mensonterende nacht vol misbruik. Aldo Lado zet zijn arsenaal stijlmiddelen effectief in; de in blauw en rood licht gevangen claustrofobische coupé doet naar adem snakken en de tergend lange scène behoort tot het absolute hoogtepunt van de film. De bewust lomp ertussendoor gesneden beelden van het kerstdiner bij de familie van Lisa, waar de bourgeoisgasten het antwoord pretenderen te hebben op het toegenomen geweld in de samenleving, werkt als uitstekend en ziekmakend contrapunt voor het geweld op de trein. Lado’s sociaal-politieke maatschappijkritiek is niet subtiel, maar wel doeltreffend.
Dat kan dan weer niet worden gezegd van het afsluitende kwartier. Het wraakgedeelte van deze rape/revenge-thriller wordt wat gehaast en zonder veel logica afgeraffeld, om uiteindelijk toch weer te eindigen met dat vreselijke liedje van Demis Roussos – dat bij nader onderzoek wel degelijk uit de pen van componist Ennio Morricone blijkt te zijn gekomen. Dat is de film, evenals de vreselijke dubbing (de blu-ray heeft geen Italiaanse soundtrack) vergeven. THE NIGHT TRAIN MURDERS is misschien in naam een kloon – de film werd onder andere uitgebracht als ‘The New House on the Left’ en ‘The Last Stop on the Night Train’- maar weet op eigen kracht en zonder veel effectbejag of uitgesproken gore een naargeestige sfeer neer te zetten die je niet snel van je af zult schudden.
DI: Blue Underground (import). Copyright Ronald Simons. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. Origineel gepubliceerd in Schokkend Nieuws #95, april 2012.
