Little Tall Island, een lieflijk eilandje voor de kust van de staat Maine, krijgt aan de vooravond van een furieuze sneeuwstorm bezoek van een geheimzinnige vreemdeling (Feore) met weinig goeds in de zin.
Een ongeluk komt nooit alleen, zoals het spreekwoord zegt. Het begint al met de schijnbaar zinloze moord op de bejaarde mevrouw Claren, die door een toevallige voorbijganger met gekliefde schedel in haar keuken wordt aangetroffen. Nog verontrustender wordt het wanneer de dader niet de benen neemt, maar rustig blijft wachten tot de plaatselijke sherrif, Mike Anderson (Daly), hem komt inrekenen. En dan begint de narigheid pas goed. Want de griezel, Linoge genaamd, zit nog niet achter de tralies of links en rechts vallen er doden onder de eilandbewoners. Men slaat elkaar om onnaspeurlijke redenen de hersens in of pleegt zelfmoord. In de razende sneeuwstorm die zelfs de vuurtoren van het eiland niet spaart, is bovendien ieder contact met de buitenwereld afgesneden. Met Storm of the Century betreden we vertrouwd Stephen King-terrein. Little Tall Island fungeerde eerder als het decor voor de gebeurtenissen uit King’s (door Taylor Hackford verfilmde) roman Dolores Claiborne. Maar behalve die topografische link met eerder werk van de schrijver, is er ook een thematische. De vreemdeling die een hechte gemeenschap van binnenuit terroriseert door de bewoners via telepathische weg tegen elkaar op te zetten, kwamen we eerder tegen in Needful Things. En in The Shining was er ook al sprake van een sneeuwstorm als de natuurlijke tegenhanger van het bovennatuurlijk geweld. Storm of the Century is King’s eerste originele scenario voor een (oorspronkelijk driedelige en ruim vier uur durende) mini-serie, een format dat hem past als een handschoen. Zoals in zijn romans neemt de schrijver ruim de tijd om de verschillende karakters te introduceren en met veel oog voor detail tot levende, complexe personages te ontwikkelen. Het is precies dát element dat in de bioscoopverfilmingen van zijn werk als eerste verloren gaat. Het nadeel van King’s werkwijze is dat zijn verhalen daardoor nogal traag op gang komen. Vooral het eerste deel van Storm of the Century gaat gebukt onder dat euvel. Als eenmaal duidelijk is hoe Linoge zijn macht uitoefent, rest alleen de vraag waaróm hij de bewoners van Little Tall Island het leven zuur maakt. Op dat moment stagneert het verhaal en vervallen King en Baxley in herhaling door zeker een uur lang met eentonige regelmaat een nieuw lijk uit de kast te laten vallen. Zodra Linoge bekend maakt wat hij bedoelt met de boodschap die hij overal achterlaat, ‘Give me what I want and I’ll go away’, krijgt de vertelling er een boeiende morele dimensie bij, die ik hier niet zal verklappen. Behalve dan dat de eilandbewoners een hoge prijs moeten betalen om hun ondergang af te kopen en King de strijd tussen Goed en Kwaad nu eens niet op de meest voorspelbare manier beslecht. De conclusie van Storm of the Century stemt daardoor eerder tot nadenken (‘Wat zou ik zelf in die situatie hebben gedaan?’) dan tot opluchting. Dat siert niet alleen een schrijver die geen concessies wenste te doen aan kijkcijfers, maar ook het network ABC, dat maar liefst 35 miljoen dollar in deze monster-productie investeerde en er geen happy end voor terugkreeg. **1/2 Copyright Phil van Tongeren. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. Origineel gepubliceerd in Schokkend Nieuws #43, p18.
