Dracula, Frankensteins monster, de weerwolf, Dr. Jekyll en Mr. Hyde: de meeste klassieke filmmonsters maakten de afgelopen jaren opmerkelijke rentrees in dure Hollywood-remakes.
King Kong was ook bijna terug van weggeweest, maar werd helaas voor de voeten gelopen door Godzilla (zie SN #40, interview Peter Jackson). Het wachten was dus op de mummie, de opvallendste afwezige van de oude garde. Aan zijn comeback werd overigens al geruime tijd gewerkt, maar omdat diverse regisseurs (onder wie Clive Barker, George Romero, Joe Dante en John Sayles) voortijdig afhaakten, duurde het even. Inmiddels verschenen er wel al twee andere nieuwe mummiefilms op video, TALOS THE MUMMY en BRAM STOKER’S LEGEND OF THE MUMMY (zie eveneens SN #40), maar de ‘officiële’ terugkeer wordt gemarkeerd door deze glossy remake van Karl Freunds versie met Boris Karloff uit 1932. Uiteindelijk werd de klus geklaard door de relatieve nieuwkomer Stephen Sommers, wiens DEEP RISING vorig jaar één van de aangenamere verrassingen op genregebied was.
Reworking is overigens een betere typering voor deze film. Was de oorspronkelijke MUMMY eigenlijk meer een curieuze liefdesgeschiedenis dan een horrorfilm, Sommers’ versie heeft veel weg van de avonturen van Indiana Jones in Egypte – hetgeen overigens verre van onaangenaam is. De film begint sterk, met niet één maar twee ronduit overdonderende openingssequenties, maar zakt daarna – niet geheel onbegrijpelijk – als een plumpudding in elkaar, om vervolgens met enige moeite weer overeind te krabbelen en zich te ontpoppen als een film waarin de komische noot een prominente rol vervult.
Brendan Fraser is avonturier Rick O’Connell, die zich door de charmante Evelyn Carnahan (Weisz), dochter van een vermaard egyptoloog, laat overreden om haar en haar broer naar de eerder door hem ontdekte Egyptische dodenstad Hamunaptra te gidsen. Uiteraard zijn er meerdere kapers op de kust, in casu een Amerikaanse expeditie, en wordt Hamunaptra bewaakt door een groep tot de tanden toe bewapende berbers. Want… er is sprake van een vloek. Alle waarschuwingen ten spijt wordt het graf van de hogepriester Imhotep (Arnold Vosloo) geopend, met alle desastreuze gevolgen vandien. Imhotep, destijds levend gemummificeerd als straf voor een poging om zijn dode geliefde Anck-Su-Namun tot leven te wekken, heeft drieduizend jaar na dato nog altijd liefdesverdriet en meent in Evelyn de reincarnatie van zijn verloren vlam te herkennen.
Deze nieuwe MUMMY is een film van zijn tijd en staat dus bol van de CGI-effecten die, het moet gezegd, over de hele linie van hoge kwaliteit zijn. Vooral de scènes waarin hordes agressieve scarabeeën onze helden achterna zitten en in enkele gevallen ook onderhuids gaan, zullen menig kijker op zijn minst de kriebels bezorgen. Dat dit eerder een mainstream avonturenfilm dan een expliciete horrorfilm is, is natuurlijk jammer voor de fans maar gegeven het budget van 80 miljoen dollar onvermijdelijk. Eerlijk gezegd had ik het nog het moeilijkst met de bij vlagen zeldzaam slappe humor, maar zelfs die went na verloop van tijd. THE MUMMY kun je maar het best gewoon ondergaan als een luidruchtige kermisattractie. Verstand op nul, blik op oneindig. Twee uur entertainment gegarandeerd.
Copyright Jan Doense. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. .Origineel gepubliceerd in Schokkend Nieuws #41, juni/juli 1999.
