TGIF | Een drukke week qua filmnieuws! Sundance sluit af, IFFR begint, en daarnaast kwam de Academy afgelopen dinsdag met de Oscarnominaties. Wie staat er tussen, en wie is er nu weer buitengesloten?
De tijger is los in Rotterdam! Het IFFR is afgelopen woensdag van start gegaan, en het ziet er naar uit dat de financiële druk van de coronapandemie nu achter de rug is. Veel van de voorstellingen zijn al uitverkocht, en ze hebben zelfs Darren Aronofsky weten te strikken voor een praatje over THE WHALE. Maar het festival heeft niet alleen maar te maken gehad met rode cijfers. In de afgelopen drie jaar hebben meer dan zeventig medewerkers de organisatie verlaten, zowel via ontslag als vrijwillig, en meerdere oud-medewerkers deden een boekje open over een op zijn zachtst gezegd vervelende werksituatie. Daarnaast werden enkele oud-medewerkers en journalisten op behoorlijk smerige manieren geïntimideerd nadat ze zich hadden uitgesproken over de organisatie. Dit alles werpt wel een schaduw over de festiviteiten, en het is ironisch dat een festival dat bekend staat om het tonen van elders gecensureerde films en onderdrukte filmmakers (Jafar Panahi’s NO BEARS wordt bijvoorbeeld dit jaar vertoond) haar eigen arbeiders op dusdanige manier behandelt.
Terwijl IFFR net begint is Sundance in de VS alweer bijna voorbij. Maar de eerste geluiden uit Utah wijzen al meteen naar Brandon Cronenbergs derde film INFINITY POOL. Cronenberg, vooral bekend van POSSESSOR, die qua bodyhorror duidelijk in de voetsporen trad van zijn vader David, laat zien dat ook hij graag de grenzen opzoekt. In haar recensie op Bloody Disgusting schrijft Meagen Navarro dat INFINITY POOL gaat voor een ‘hard R’, en de uiteenlopende reacties tonen ook aan dat deze film absoluut niet voor iedereen is. Ik kan in ieder geval niet wachten. Daarnaast worden ook BIRTH/REBIRTH, IN MY MOTHER’S SKIN en TALK TO ME naar voren geschoven als horrorfilms waar we naar uit kunnen kijken.
Ik bof dat ik de TGIF rubriek voor mezelf heb deze week, want dat betekent dat ik mag genieten van een van mijn favoriete tijdbestedingen: klagen over de Oscars. Al valt het wel relatief mee dit jaar. Tussen de genomineerden voor beste film staan tot zover ik weet (ik heb nog niet alle films gezien) geen ronduit beledigende keuzes, zoals DON’T LOOK UP, GREEN BOOK of BOHEMIAN RHAPSODY. Genrefans zullen zeggen dat Mia Goth een nominatie verdiende vanwege haar geweldige optreden in PEARL, maar laten we eerlijk zijn, Toni Collette had meer kans met HEREDITARY en dat gebeurde ook niet. Goth had wat mij betreft absoluut de plek verdiend die Ana de Armas nu inneemt voor haar acteerwerk in BLONDE. Niet dat ik het de Armas per se misgun, maar puur omdat BLONDE gewoon niets verdient. Het was wel een heel plezierige verrassing dat EVERYTHING EVERYWHERE ALL at ONCE het zo goed heeft gedaan. De relatief kleine productie van A24 sleep maar liefst elf nominaties binnen, en als Ke Huy Quan was genomineerd voor beste acteur in plaats van beste bijrol had de film ‘de grote vijf’ Oscarnominaties weten te bereiken. Ook heel fijn dat Jamie Lee Curtis eindelijk erkend wordt voor haar bijdrage aan de filmwereld. Wat mij betreft zijn er twee grote omissies: dat DECISION TO LEAVE van Park Chan-Wook niet tussen de andere beste internationale films staat is een schande, zeker omdat de Zuid-Koreaanse regisseur nog nooit een nominatie van de Academy heeft binnen gehaald. Daarnaast had ik Big Jim zo graag dat podium op willen zien lopen om zijn beeldje voor beste regisseur in ontvangst te nemen. James Cameron heeft een van de beste films van 2022 gemaakt, en als het aan mij ligt wint AVATAR: THE WAY OF WATER gewoon beste film. Voor sommigen misschien controversieel take, maar ik blijf solidair met de Na’Vi.
