TGIF | Er was veel te doen over Marvelfilms de afgelopen weken. Hedwig van Driel wacht benieuwd af welke auteur de volgende is die om zijn mening gevraagd wordt. Hoe zou David Lynch aankijken tegen de Disneymachine?
Voor wie het niet heeft gevolgd, een korte samenvatting. Het begon toen Martin Scorsese – dat schrijf je met twee essen, url van Esquire – verklaarde dat hij de Marvelfilms niet keek omdat ze in zijn ogen ‘geen cinema’ zijn. Dat vonden Marvelregisseurs James Gunn en Joss Whedon jammer (Taika Waititi, die beetje bij beetje een van mijn favoriete culturele commentatoren aan het worden is, beperkte zich tot een droog ‘natuurlijk is het cinema, het draait toch in de bioscoop’).
Coppola was het met Scorsese eens, en liet zich nog iets sterker uit: hij noemde de films ‘despicable.’ In het artikel van de Telegraph over zijn commentaar werd venijnig nog even de opbrengst van zijn laatste twee films, YOUTH WITHOUT YOUTH en TWIXT, naast die van CAPTAIN MARVEL en ENDGAME gezet, en op Twitter maakten Marvelfans zich boos over de oude mannen, die volgens sommigen toch alleen maar verstand hebben van maffiafilms. En toen brak de dam. Iedereen van Ken Loach en Fernando Mereilles tot… Jennifer Aniston liet al dan niet gevraagd weten wat zij er eigenlijk van vonden. Het meest was ik het nog eens met het commentaar van Almodóvar, die zich vooral ergerde aan hoe seksloos superheldenfilms zijn.
Ik vind het heerlijk. Misschien omdat ik niet echt duidelijk in het ene of het andere kamp zit. Ik vind Marvelfilms leuk (op THE INCREDIBLE HULK, ANT-MAN AND THE WASP en SPIDER-MAN: FAR FROM HOME na heb ik ze zelfs allemaal in de bioscoop gezien) en ik denk dat ze meer zeggen dan we misschien willen toegeven over onze huidige maatschappij. Dat had ik niet aan zien komen toen ik destijds IRON MAN recenseerde. Tegelijkertijd nemen ze wel heel veel ruimte in, en dan moet je ook tegen een stootje kunnen. Het valt niet te ontkennen dat ze als cinema – thematisch, visueel, enz. – niet echt uitzonderlijk zijn. Het is veel oppervlakte; vermakelijk en kundig gemaakt, maar ook zo weer vergeten. Ik geloof dat we gestopt zijn met de tosti-analogieën, maar Marvelfilms kan je het misschien nog het beste beschrijven als licht verteerbaar.
Zo zuur als Owen Gleiberman wil ik er niet over zijn. Maar ik ben blij dat hij en veel anderen door de opmerkingen van Scorsese en alles daarna een excuus hebben om eens stil te staan bij wat het nou eigenlijk betekent, dat Marvel (en breder: Disney) een zo zware stempel zet op wat het algemene publiek ziet als ‘film’ (waarbij ook relevant is dat Disney bioscoopvertoningen van oudere Fox-films nu bemoeilijkt). Bilge Ebiri had duidelijk niet zo’n zin in de discussie (zijn artikel heet: ‘Okay, Fine, Let’s Talk about Marvel‘) maar zijn stuk poneert een intrigerende stelling: dat Marvelfilms zo succesvol hebben kunnen worden omdat we in complexe, verontrustende tijden snakken naar eenvoudige verhaaltjes over goed vs. kwaad.
Maar JOKER dan, zal je misschien vragen? Ik geef toe: als ik de kans had is dát de film waar ik Scorsese naar zou vragen. Hij was in vroege stadia betrokken bij de film als producent, maar is op de eindrol nergens te bekennen. Vanwege tijdsdruk, officieel – de productie van JOKER overlapte met die van THE IRISHMAN, hoewel dat kennelijk De Niro niet heeft weerhouden van een rol in beide films. Ik vraag me af of dat het hele verhaal is. Vooral omdat er sindsdien veel is geschreven (en gepraat) over wat de films van Scorsese (met name TAXI DRIVER en KING OF COMEDY) te bieden hebben dat aan JOKER ontbreekt.
Een terugkerend punt is dat JOKER zich opvallend op afstand houdt van ras als thema. Dat doet de nieuwe WATCHMEN-serie resoluut niet – de LA Times sprak met Damon Lindelof over die beslissing. Ik heb de eerste aflevering nog niet gekeken, maar ik ben heel benieuwd: sowieso is het een slim idee om, in plaats van een letterlijke verfilming, de alternatieve jaren tachtig van de strip te extrapoleren naar een alternatieve versie van het heden. Voor wie de strip niet (of te lang geleden) heeft gelezen, heeft Rolling Stone een samenvatting van de essentiële plotpunten.
Dan is het tijd voor de grabbelton. High frame rate: Ang Lee zegt met GEMINI MAN ja, James Cameron zegt voor de AVATAR-sequels enigszins verrassend nee (een paar uitzonderingen daargelaten). Wat je van Asimov kan leren over sociological storytelling. Altijd leuk om experts te horen: een epidemioloog over uitbraken van ziektes in film, en twee geluidsmannen over geluid in horror. Hoe zet je een film als AD ASTRA in de markt, en is het slim om publiek met trailers te misleiden? De anime-industrie in Japan: niet bepaald werknemervriendelijk. Film School Rejects heeft in oktober lekker veel horror-top-10s: de beste horror-franchises, de beste ‘slow burn‘ horrorfilms, de beste hagsploitation én de beste smelteffecten.
Ten slotte nog een blik vooruit: Sam Raimi gaat weer horror maken! Zou er nu eindelijk toch echt een RED DWARF-film komen? Er wordt een HOCUS POCUS-sequel ontwikkeld, maar zonder Parker, Najimi en Midler hoeft het van mij niet. Neill Blomkamps nieuwe film klinkt interessant, en gaat kennelijk Taylor Kitsch nóg een kans geven om zich te bewijzen als filmster. En over Asimov gesproken: de aankomende FOUNDATION-serie heeft wat interessante mensen gecast.
Daarmee zou je je weekend prima moeten kunnen doorkomen! En ik beloof volgende keer het eens over iets anders te hebben dan mijn twijfels over de Disney-dominantie. Fijn weekend!
