In 1984 was regisseur David Blyth met DEATH WARMED UP verantwoordelijk voor de geboorte van de Nieuw-Zeelandse splatterfilm. Na een handvol horrorniemendalletjes en een paar afleveringen van The Power Rangers, is Blyth met WOUND een stuk artistiek ambitieuzer geworden. Maar of dat een goede zaak is?
WOUND is één kwart splatter, driekwart arthouse. Met de splatter zit het wel goed: de effecten zijn soms verrassend realistisch, soms absurd, maar altijd aangenaam smerig. Latextovenaar Andrew Beattie, die eerder Orkenkoppen fabriceerde voor THE LORD OF THE RINGS, bewijst ook met een laag budget uitstekend uit de voeten te kunnen.
Maar dan dat arthousedeel. De hoes van de DVD vermeldt al dat Blyth geïnspireerd is door David Lynch en Alejandro Jodorowsky, en dat is duidelijk: van een plot is nauwelijks sprake en de symboliek vliegt ons om de oren. Probleem is: Blyth is gewoon lang niet zo goed als zijn voorbeelden. Waar hij een verontrustende sfeer wil creëren, roept zijn nietszeggende surrealisme vooral irritatie op. WOUND laat het publiek bewust met vragen zitten, maar de belangrijkste vraag die de kijker stelt is: kan ik het verhaal niet volgen omdat het zo onduidelijk verteld wordt, of omdat het me niet interesseert?
Het verhaal, voor zover er sprake van is, draait om een vrouw die na door haar vader verkracht te zijn een miskraam kreeg. Jaren later ontmoet ze een tienermeisje dat beweert haar dochter te zijn. Wat volgt is een collectie droomachtige scènes vol geweld, SM, mensen met rare maskers en onbegrijpelijke dialogen. Scènes die in iedere andere volgorde achter elkaar geplakt kunnen worden zonder de film significant te veranderen. Hoofdrolspeelster Kate O’Rourke zet uitstekend een getergde, kwetsbare vrouw neer, maar haar sterke spel gaat verloren in een zee van betekenisloosheid.
Met nog geen tachtig minuten is WOUND best uit te zitten, en voor de liefhebbers van ouderwets goede horroreffecten zijn een paar scènes – we verklappen niets – zeker de moeite waard. Het blijft echter een zwakke imitatie van regisseurs die het surrealisme beter in de vingers hebben. Volgende keer weer gewoon een script met een begin, een midden en een eind, Blyth.
Di: De Filmfreak (release op dvd: 2 oktober 2012). Copyright Julius Koetsier. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. Online gepubliceerd op 8 oktober 2012.
