Een Aziatische vrouw op een woonboot staart mijmerend naar de einder. Is ze opgelucht, zit haar iets dwars of beraamt ze een plan? Haar vlakke gelaatsuitdrukking verraadt weinig. Kort daarna zien we hoe ze de eigenaar van een autokerkhof koud maakt en een miniatuurautootje op zijn lijk achterlaat….
De Franse cultregisseur Jean Rollin laat ons in KILLING CAR (1993) lang in het ongewisse over wat er precies aan de hand is. De bal begint te rollen wanneer de vriendin van de autokerkhofbezitter besluit om zijn dood te wreken. Deze moedige maar onverstandige beslissing is het begin van een hallucinant kat-en-muisspel dat haar via een bos vol prostituees naar een verlaten kermis en een park met stenen beelden brengt. De prostituees vrezen meer voor het scheuren van hun panty’s dan voor hun leven en de begrippen dag en nacht lijken een geheel eigen leven te leiden. Uiteindelijk sterft iedereen, behalve de Aziatische schone.
Gaat het om een psychopate? Schuilt er meer achter haar daden? Slechts sporadisch wordt naar een verklaring gehint. Wie er het fijne van wil weten, zal geduld moeten oefenen tot het einde. Ondertussen houdt Rollin ons zoet met een aaneenschakeling van knullige achtervolgingen en schietpartijen waarbij doelwitten van op minder dan twee meter afstand consequent gemist worden. Alsof dat nog niet erg genoeg is, zal de kijker zich door een resem tenenkrommende vertolkingen en onzinnige dialogen moeten worstelen. Het trieste dieptepunt is ongetwijfeld de scène waarin een man achtervolgd en meermaals beschoten wordt, waarna hij doodernstig tegen zijn vriendin opmerkt: “Ik denk dat ze mij moet hebben.”
KILLING CAR is een rigoureuze stijlbreuk met de rest van Jean Rollins oeuvre. Geen lesbische vampiers, naakte zombiemeisjes of gotische decors dit keer. Wel verkracht hij, naar oude gewoonte, het verhaal met een zweem van goedkope erotiek. Pittige intermezzo’s van een fotoshoot en een stripteaseauditie moeten de aandacht afleiden van het magere script. Maar het moet gezegd, Rollin heeft een uitstekend oog voor vrouwelijk schoon. Actrice Tiki Tsang is daar met haar bloedrode tuitlippen en ranke lichaam het levende bewijs van.
Kortom: KILLING CAR is waardeloze pulp. Toch is er één scène die niet ongezien mag blijven, namelijk die waarin Tiki Tsang één van haar doelwitten aanvalt met een zeis, waarop diegene zich op haar beurt verdedigt met een riek. De choreografie van het gevecht is even onbeholpen als de rest van de film, maar het idee op zich is goud waard. Verder behoeft het geen betoog dat KILLING CAR uitsluitend voorbehouden is voor allesverslinders of Rollin-completisten.
DI: De Filmfreak . Release op dvd: 17 september 2012. Copyright Tom Thys. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. Gepubliceerd op 5 oktober.
