Zoals de conventies van het horrorgenre dicteren kan rondneuzen in de kelder van een huis vol duistere krachten flink wat onheil ontketenen. Een dergelijk lot zal de protagonisten in de horrorfilm WE ARE STILL HERE (2015) ook ten deel vallen.
Nadat hun tienerzoon Bobby is omgekomen bij een auto-ongeluk, verhuizen Paul (Andrew Sensenig) en Anne Sacchetti (Barbara Crampton) naar een voormalig mortuarium in een gehucht op het platteland van New England. Daar willen ze hun leven weer oppakken. Zodra ze in hun nieuwe onderkomen gesetteld zijn gebeuren er onverklaarbare dingen. Anne is overtuigd dat Bobby’s geest is meegereisd. Om contact met hem te leggen nodigt ze haar spirituele vrienden May (Lisa Marie) en Jacob Lewis (Larry Fessenden) uit. Al snel ontdekken ze dat er een kwaadaardige kracht aanwezig is en dat het dorp een vreselijk geheim met zich meedraagt.
Belangrijke inspiratiebronnen voor WE ARE STILL HERE zijn volgens de regisseur en scriptschrijver Ted Geoghegan de bovennatuurlijke thrillers en horrorfilms waarmee hij opgroeide, zoals THE HOUSE BY THE CEMETARY (1981). Zelfs enkele personages zijn vernoemd naar acteurs en figuren uit Lucio Fulcis klassieker. Ook stilistisch gezien is Geoghegan schatplichtig aan de Italiaanse ‘godfather of gore’. WE ARE STILL HERE bouwt de spanning langzaam op. Fraaie cinematografie van verlaten sneeuwlandschappen en subtiel sounddesign zorgen voor een naargeestige sfeer die uiteindelijk uitmondt in een bloedige geweldseruptie waar menig gorehound van zal watertanden.
De kwaadgezinde kracht in het huis van de Sacchettis heeft namelijk 30 jaar geleden zijn laatste offer gehad en is hongerig. Indien zijn behoefte niet wordt bevredigd zal deze ‘duisternis’ dood en verderf zaaien in het dorp. De dorpelingen helpen daarom een handje. Het rammelende plot maakt niet duidelijk wat deze duistere entiteit is. Wat tot meer verwarring leidt is de aanwezigheid van boze geesten die zich wel fysiek manifesteren in de vorm van de familie Dagmar. Zij zijn de eerste bewoners die in 1859 door de dorpelingen geofferd zijn aan de ‘duisternis’ door ze levend in de kelder te laten verbranden. Waarom zij nog ronddolen wordt niet verklaard.
Ondanks dat het verhaal in de korte speelduur niet helemaal lekker uit de verf komt is WE ARE STILL HERE best een aardig regiedebuut. Het acteerwerk is niet irritant slecht, de special effects zien er verzorgd uit en door het behoorlijke tempo zijn er nauwelijks saaie momenten. Origineel is de film niet te noemen. Het is duidelijk dat Geoghegan behalve naar Fulci ook heeft gekeken naar films zoals THE FOG (1980), THE SHINING (1980) en POLTERGEIST (1982). Zijn liefde voor het genre, wat zich mede uit door cultactrice Crampton uit RE-ANIMATOR (1985) te casten, en de bloedige slotscene maken WE ARE STILL HERE toch het bekijken waard.
Di: Première TV Distribution. Op dvd verkrijgbaar vanaf 15 december 2015. Copyright Henry Kuipers. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. Online gepubliceerd op 15 december 2015.
