HORROR | Bloed vloeit, een nerveuze cello brengt je van je stuk en zorgvuldig opgebouwde spanning culimineert doordat personages met kabaal uit het niets verschijnen. Maar om THE OTHER LAMB nou als puur horror te bestempelen? Eerder een intrigerend arthousedrama dat griezeleffecten gebruikt.
Het is de eerste Engelstalige film van de Poolse regisseur Malgorzata Szumowska. Vooral met IN THE NAME OF zette ze zichzelf in 2013 in de kijker. Ook MUG uit 2018 is in Nederland uitgebracht. Nu vertelt ze het verhaal van Selah, een pubermeisje dat in een sekte is grootgebracht met zowat alleen vrouwen. Hun leider, de Herder, is de uitzondering. Hij heeft de vrouwen onderverdeeld in echtgenotes, die een rode jurk dragen, en kinderen in blauwe gewaden. ZÃjn kinderen, mocht dat niet duidelijk zijn. En dochters kunnen promoveren tot eega’s. Selah begint net op die leeftijd te komen, alleen is het bloeden nog niet begonnen.
Zij wordt gespeeld door Raffey Cassidy, die er een handje van heeft om merkwaardige projecten te omarmen. In 2017 was ze in THE KILLING OF A SACRED DEER van Yorgos Lanthimos de dochter die a capella een serenade van Ellie Gouldings grootste hit Burn brengt aan een griezelige Barry Keoghan. Prachtscène. Een jaar later was ze de jongere versie van Natalie Portman in Brady Corbets VOX LUX. Zo jong als ze is, weet ze verfijnd om te gaan met de unheimische toon van zulke films. Ze is dus duidelijk meer dan zomaar een vrouwelijke Daniel Radcliffe-lookalike.
Tegenover haar is een stukje Hollands glorie gecast: Michiel Huisman. Of hoe je hem hierin ook kunt noemen: sexy Jezus. Hij gooit zijn Amerikaanse accent uit de Uncanny Valley hier doeltreffend in de strijd; dat tikkeltje onechte komt alleen maar van pas in zijn rol van valse profeet. Ook is er iets ieligs aan zijn stem, wat een interessant contrast geeft met zijn sinistere uitstraling. Het dreigende zit vooral in de scènes waar hij niet praat, maar bijvoorbeeld alleen maar eten kauwt en boven een brandend kampvuur staart naar zijn dochtervrouwen.
THE OTHER LAMB is gefilmd in Ierland, al praat iedereen Amerikaans. Verder is er niets bovennatuurlijk aan deze film. Alles wat er aan vrees in de lucht hangt is vooral psychologisch. Meerdere droomscènes en visioenen grossieren in de beeldtaal van horror en de subjectieve vertelwijze is lekker beklemmend. Maar het genre is meer drama dan horror. Als het filmbloed niet uit schapen vloeit, dan is het bijna altijd menstruatiebloed. Want ja, Selah wordt een vrouw. Thematisch is het sluitend, zonder de symbolische aandikking van de gemiddelde Stephen King-verfilming.
En als je deze groep vrouwen ziet rondwaren in hun ouderwetse jurken, geheel geïsoleerd in de wildernis, kun je je afvragen in welke tijd dit nou moet plaatsvinden. De negentiende eeuw? Of de achttiende zelfs? Jammer genoeg is het punt waar dit duidelijk wordt gemaakt, ook waar de illusie van de film als geheel te hard wordt doorgeprikt. Ineens is er namelijk ook ruimte voor een soort popballad met gezongen tekst, die niet zo lekker past in het geheel. Daarna is er minstens een kwartier nodig om de spanning opnieuw op te bouwen.
Die spanning zit ‘m vooral in de perversiteit van menselijke interacties. Hoe vaderlijke liefde een seksueel randje krijgt en steeds dreigender wordt. De vrouwen, jong en oud, vechten om de aandacht van de Herder. En die heeft duidelijk een voorkeur voor adolescente meisjes. Natuurlijk zijn er ook thema’s als controle door manipulatie, misinformatie en fysiek en psychologisch geweld. Je ziet alleen vooral dát het er is, niet zozeer hoe het werkt. Juist dat subtiele verschil had van een interessante film echt een goede kunnen maken.
Een reddende factor is hoe goed de beleving van Selah is uitgewerkt, het meisje dat door de Herder steeds de beste gelovige wordt genoemd. Haar pad naar desillusie is met de nodige visuele flair vormgegeven, zoals alleen een vrouwelijke filmmaker het had kunnen doen. En actrice Cassidy heeft behalve een indringende staar ook een prachtige oerschreeuw in huis. Verwrongen van angst en woede, van kwetsbaarheid en kracht. Soms heeft een film een mooie visuele stijl, maar stelen de acteurs alsnog de show.
Distributie: September Films. Release NL 30 april 2020, BE n.v.t.. Copyright: Ruud Vos. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende.
Te zien op: Picl, en vanaf 13 mei ook bij Pathé Thuis, CineMember, Ziggo, KPN, iTunes, Google Play etc.
