Volgens zijn openingstekst is THE CRUCIFIXION gebaseerd op een waargebeurd verhaal. Dergelijke aankondigingen moeten bij horrorfilms altijd met een flinke korrel zout worden genomen, maar vooral wanneer daar ook nog een slottekst bovenop wordt gegooid.
Best aandoenlijk eigenlijk, want slotteksten komen doorgaans alleen voor in films die een waargebeurd verhaal zo getrouw mogelijk proberen na te vertellen. Dramatisering is daarbij onvermijdelijk, maar je ziet zelden dat het daadwerkelijk plaatsgevonden gebeuren enkel wordt benut als springplank voor een doordeweeks horrorvluggertje. Het etiket ‘gebaseerd op een waargebeurd verhaal’ is bij horrorfilms vooral een verkooptruc. Echter, iedere goede verkoper weet dat je die na het sluiten van de overeenkomst los moet laten, ander riskeer je dat de koper zich ervan bewust wordt dat hij iets is aangesmeerd. Lekker naïef dus dat THE CRUCIFIXION aan het slot teruggrijpt op de werkelijkheid die na de openingsscène volledig is genegeerd. Alsof de kijker dan zou denken: “O, dan zullen al die ongeloofwaardige horrortaferelen toch wel echt gebeurd zijn.” Tja, was het maar zo makkelijk.
Nu is er op zich niets mis met het vinden van inspiratie in een gebeurtenis met een eigen Wikipediapagina. Tal van horrorfilms doen dit en er zijn slechtere uitgangspunten dan een exorcisme in Roemenië met een fatale afloop die leidt tot vragen wie schuldig is aan deze uitkomst. Helaas begint de film al te rammelen voor hij goed en wel is begonnen, zo blijkt wanneer de Amerikaanse journaliste Nicole haar hoofdredacteur om toestemming vraagt in Roemenië het ware verhaal te gaan achterhalen. Gedurende hun conversatie maken we kennis met dit hoofdpersonage, dus is er een hoop aan gelegen dat haar dialogen een beeld schetsen van wie ze is en wat haar drijft. In plaats daarvan vertelt de hoofdredacteur haar (en daarmee de kijker) simpelweg maar even wie ze is en wat haar drijft. Hij gooit er zelfs een fijne klassieker in: “Dit brengt je moeder niet terug.”
Een goedkoop ogend shot van een landend vliegtuig later zijn we in Roemenië; een land dat in 2004 slechts anderhalf decennium verwijderd is van zijn communistische periode, maar waar desondanks verbijsterend goed Engels wordt gesproken. Elke volzin rolt eruit alsof hij ruim van tevoren is opgeschreven, nagekeken en ingestudeerd, en nooit hoeft iemand te zoeken naar een Engels woord dat hij niet direct paraat heeft. Oké, één keer wel: in een potsierlijke scène steekt een hotelreceptionist eerst een heel verhaal af over een lokaal volksfeest met een duister tintje, maar kan vervolgens niet op het alom bekende ‘Halloween’ komen. Dat iedereen jarenlang stiekem heeft zitten blokken voor wanneer het IJzeren Gordijn ooit zou worden geopend, staat het beoogde effect van vervreemding flink in de weg.
Dit probleem hangt samen met de structuur. Een journalistiek onderzoek is een prima leidraad (het werkte immers ook in THE RING, al had de journaliste daarin wél enige persoonlijke betrokkenheid bij wat ze onderzocht), maar het scenario schrikt terug voor doodlopende aanknopingspunten. Aldus moet elk gesprek het onderzoek een stapje verder brengen, waardoor de opeenvolging van scènes snel repetitief wordt: Nicole benadert iemand voor informatie, voert een kort gesprek, informeert haar hoofdredacteur telefonisch wat ze te weten is gekomen en dan begint het gebeuren weer van voor af aan. O, en tussendoor zijn er wat schrikmomentjes die duiden op de aanwezigheid van bovennatuurlijk elementen. Vreemd dus dat halverwege eventjes wordt geopperd dat het slachtoffer misschien gewoon geestesziek was in plaats van demonisch bezeten. Leuk geprobeerd, maar door de vele horrorscènes weten we allang welke kant dit opgaat.
Het eindresultaat is een typische horrorfilm waar kraak noch smaak aan zit. Clichés zo ver het oog reikt en afgezien van enkele aardige beelden is het allemaal uiterst ongeïnspireerd in beeld gebracht. Wanneer voor de zoveelste keer Nicole vanuit dezelfde hoek achter het stuur van haar auto wordt getoond, terwijl ze haar hoofdredacteur telefonisch bijpraat, dringt zich even de vraag op of hier misschien een budgettaire reden achter zit. Misschien dacht de regisseur te kunnen besparen op draaidagen door iedere ochtend op weg naar de set bij zijn hoofdrolspeelster in de auto te stappen en haar te filmen terwijl ze vertelde wat er de vorige dag was gefilmd?
Die regisseur is overigens Xavier Gens, die zichzelf in 2007 goed op de kaart wist te zetten met het heerlijk naargeestige FRONTIÈRE(S). Door dit opvallende werkje werd hij geschaard onder de zogenaamde ‘New Wave of French Horror’, waartoe ook Julien Maury en Alexandre Bustillo werden gerekend, op grond van hun in hetzelfde jaar verschenen regiedebuut A L’INTERIEUR. Tien jaar later lijkt deze golf aardig te zijn gebroken. Maury en Bustillo zijn na enkele tegenvallers opgeslokt door de Hollywoodmachine die hoopt dat hun later dit jaar uitkomende LEATHERFACE de TEXAS CHAIN SAW MASSACRE-franchise nieuw leven in zal blazen. Voor Gens ziet er het zowaar nog minder rooskleurig uit; THE CRUCIFIXION is na HITMAN en THE DIVIDE een nieuw dieptepunt in zijn carrière. Hopelijk weet hij deze vlot te trekken met zijn binnenkort te verschijnen sciencefictionthriller COLD SKIN, maar anders moeten we die belofte van tien jaar geleden misschien toch maar als een verlies afschrijven.
Distributie: Dutch FilmWorks. Release NL: 27 juli 2017, BE: 5 april 2017. Copyright Thierry Verhoeven. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. Online gepubliceerd op 2 augustus 2017.