NETFLIX | In de eerste scène van het nieuwe seizoen van STRANGER THINGS proberen mensen in een geheimzinnig lab met een grote machine een poort naar de Upside Down te openen. Waarop de enige logische reactie is: alweer?!?!
Het is een reactie die vaker tijdens het seizoen van pas komt. Want ja, alwéér zijn er rare verdwijningen en kleverige, sluipende monsters in Hawkins, Indiana. Alwéér barst het van de jaren 80-nostalgie en -referenties: het jaar is ondertussen 1985, en in het nieuwe winkelcentrum is zelfs een bioscoop waar men DAY OF THE DEAD en natuurlijk BACK TO THE FUTURE kan kijken. Alwéér blijven de verschillende groepen – naast de kinderen-die-nu-tieners-zijn, de tieners-die-nu-jongvolwassenen zijn en de volwassenen ook het in het vorige seizoen onweerstaanbaar gebleken duo Dustin en Steve, met nog wat nieuwe teamgenoten – frustrerend lang los van elkaar de vreemde gebeurtenissen onderzoeken. Je zou toch denken dat ze ondertussen direct onderling zouden overleggen als de badmeester opeens zijn T-shirt niet meer uitdoet, er rare ratten gesignaleerd worden of er magneten spontaan van de koelkast vallen.
Elk seizoen heeft duidelijk een paar hoofdinspiraties. Seizoen één stond bijvoorbeeld in het teken van E.T. THE EXTRA-TERRESTRIAL, vooral in de verhaallijn van de kinderen. In seizoen twee kon je schaduwen zien van THE EXORCIST , GREMLINS en THE GOONIES. Naar THE THING werd al vaker verwezen (de scheikundeleraar keek de film zelfs met een date in het eerste seizoen), maar nu gaan de Duffers volledig los, met heerlijk plastische body horror en gore tot gevolg. Het mag dan waarschijnlijk geen ‘melted plastic and microwaved bubblegum’ zijn, het druipt en trilt precies zoals het moet.
Daarom is het zo jammer dat, zoals wel vaker bij STRANGER THINGS, het eerbetoon niet dieper gaat. Het is haast knap dat de Duffers een THE THING/INVASION OF THE BODY SNATCHERS-scenario hebben weten te gebruiken zonder ook maar één enkele scène te creëren die de inherente paranoia ervan uitbuit. Ja, er is een ‘saunatest’, maar die steekt vaal af bij de bloedtestscène uit THE THING (en lijkt me niet heel efficiënt, aangezien ook een normaal mensenlichaam het niet zo goed doet bij 100+ °C). Maar er is geen enkel moment waarop de hoofdpersonen elkaar achterdochtig aankijken, zich afvragend of iedereen wel is wie/wat ze lijken.
Ook in andere opzichten blijft de serie – nog steeds – aan het oppervlak steken. Je moet echt je best doen om een verhaal te vertellen met Russische spionnen én dus zo’n BODY SNATCHERS-element, zonder dat er ook maar een zweem van politieke subtekst te bespeuren valt. Maar het lukt als je de jaren tachtig – koude oorlog en al – voornamelijk beschouwt als een lekker nostalgierijk decor, een soort fantasywereld vol monsters en felle kleuren, die weinig tot niets te maken heeft met de echte wereld van nu.
En er blijft gelukkig nog genoeg te genieten. Hoe Steve, nu werknemer van de ‘Scoops Ahoy’ en gekleed in een kek matrozenpakje, zijn ijslepel als een pistool even cool rond laat draaien voordat hij hem terugstopt in zijn schort. Dat de Russen codes gebruiken die als een soort raadseltje te ontcijferen zijn. Dat Cary Elwes de gluiperige burgemeester speelt. Dat als je denkt: ‘Hé, die lompe seksist bij de krant heeft wel een bekend gezicht’, hij gespeeld blijkt te worden door Jake Busey – inderdaad, de zoon van.
Zoals bij franchises tegenwoordig gebruikelijk is, zien we halverwege de laatste aftiteling alweer hoe het verder zou kunnen gaan. Welk nieuw monsterdesign er nog aan kan komen. Tegelijkertijd is een vierde seizoen nog niet aangekondigd, en heeft Netflix de laatste tijd de neiging om het na drie seizoenen wel weer mooi te vinden. Ondergetekende werd daar in het verleden lang niet altijd blij van. Maar aangezien de Duffers niet echt geïnteresseerd lijken te zijn in meer dan een herhaling van zetten, zou het in dit geval misschien geen grote teleurstelling zijn. Je kan tenslotte toch altijd de bestaande seizoenen weer opnieuw kijken.
Distributie: Netflix (vanaf 4 juli 2019). Copyright Hedwig van Driel. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. Online gepubliceerd op 8 juli 2019.
