STRANGE DAYS zet ijzersterk in met een overval op een restaurant, gefilmd vanuit het point of view van een van de overvallers. Bij de ontsnapping over het dak, komt de scène abrupt en spectaculair ten einde, waarna de kijker zich met kloppend hart schrap zet voor een ongetwijfeld niet minder enerverend vervolg van de gebeurtenissen.
En dan gaat het mis. Tergend lang blijven Bigelow en Cameron steken in de introductie van hun hoofdpersoon, de morsige scharrelaar Lenny Nero (Fiennes). Nero werkte ooit bij de politie, maar in het Los Angeles van vlak voor de komende eeuwwisseling handelt hij illegaal in apparaatjes die beelden uit het menselijk brein kunnen aftappen en weer afspelen. Blijkbaar waren Bigelow en Cameron Ð partners op en buiten de set Ð zo gecharmeerd van hun vondst dat ze de werking ervan omstandig blijven demonstreren, als een stel opdringerige colporteurs. Het duurt dan ook even voordat Nero, tegen het clichématige decor van een stad vol brandende autowrakken en bendegeweld, betrokken raakt bij twee moordzaken. Een vriendin wordt bruut verkracht en afgeslacht en aan de dood van een populaire zwarte popster blijkt ook al een luchtje te zitten. Als om middernacht 1999 het vuurwerk wordt afgestoken en alle mysteries in een ongeloofwaardig happy end tot klaarheid zijn gekomen, deelt alleen de kijker niet in de feestvreugde. Het gesol met virtual reality bleek alleen goed voor de ontrafeling van een teleurstellend plotje, dat in de gemiddelde direct-to-video thriller niet zou misstaan. Het Amerikaanse bioscooppubliek voelde meteen al nattigheid en liet STRANGE DAYS, ondanks de big budget-look en een handvol enthousiaste recensies, massaal links liggen.
Copyright Phil van Tongeren. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. .Origineel gepubliceerd in Schokkend Nieuws #24, p6.
