Dat de combinatie ambitie en narcisme rampzalige gevolgen kan hebben bewijst Asia Argento met het gedrocht SCARLET DIVA, waarvoor ze script, regie en hoofdrol voor haar rekening nam. Dario’s dochter schetst in haar regiedebuut een droefgeestig portret van een Italiaanse actrice die haar vak zat is en regisseuse wil worden; haar dadendrang gaat gepaard met een stuitend exhibitionisme en gebrek aan gene.
Meteen na de openingstitels zien we hoe Asia’s alter ego Anna Battista zich door een enorme neger bruut van achteren laat pakken, waarna men de komende negentig minuten verder moet ploegen door een ordeloze reeks scènes vol sex, drugsgebruik, liefdesverdriet en irritante mijmeringen over de eenzaamheid van de ware artiest.
SCARLET DIVA riekt zelfs naar hypocrisie: het is een veroordeling van het eenzijdige beeld dat men heeft van stoeipoes Argento/Battista, die tegelijk poedelnaakt door het beeld wandelt en onzinnige teksten in Amerikaans slang uitkraamt. Om het geheel een postmoderne sfeer te geven (of het gebrek aan inhoud en het tenenkrommende acteerwerk te verdoezelen) is de film geschoten in een turbulente videoclip-stijl. Na afloop verlang je naar een stevige bruistablet, en als de rust is weergekeerd vraag je je af wie ook al weer beweerde dat de appel niet ver van de boom valt.
Copyright Mike Lebbing. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. .Origineel gepubliceerd in Schokkend Nieuws #55, p37.
