Regisseur Robert Schwentke bewees met films als FLIGHT PLAN (2005), THE TIME TRAVELLER’S WIFE (2009) en RED (2010) dat hij best weet hoe je een behoorlijke film maakt. Het is daarom moeilijk te geloven dat dezelfde man verantwoordelijk is voor R.I.P.D., een pijnlijk onleuke actiekomedie en een van de grote flops van 2013.
R.I.P.D. (Rest In Peace Department) is gebaseerd op de gelijknamige Dark Horse comic, waarvan in het verleden vaker strips werden verfilmd. Sommigen verfilmingen waren best goed (SIN CITY, HELLBOY) en anderen waren ronduit slecht (VIRUS, BARB WIRE). Deze comic kende ik niet maar afgaande op wat plaatjes – dank, google afbeeldingen-search – durf ik te beweren dat de strip beter is dan de film.
De film werd door recensenten genadeloos neergesabeld en door het publiek genegeerd. Schokkend Nieuws-collega Marjan Westbroek meldde in onze rubriek Thank God It’s Friday dat er nu stemmen opgaan om R.I.P.D. cultstatus toe te dichten. Daarvoor is de film echter niet slecht of raar genoeg. R.I.P.D. is namelijk eigenlijk vooral niets. Niet goed, niet heel slecht, niet erg grappig, niet spectaculair en niet origineel. Het is een flauwe film met goede acteurs die hun stinkende best doen in een uitgekauwd plotje over een onwaarschijnlijk duo dat het einde van de wereld moet zien te voorkomen.
Dat duo, een rookie (Ryan Reynolds) en een veteraan (Jeff Bridges), is overigens dood. Beiden waren agenten, mannen van de wet, de één zojuist overleden en de ander in de negentiende eeuw. Beiden zijn min of meer onvrijwillig ingelijfd bij het Rest In Peace Department, een soort Goddelijk politiebureau belast met het opsporen, gevangennemen en/of uitschakelen van rottende zielen die eigenlijk thuishoren in de hel. MEN IN BLACK meets GHOSTBUSTERS met een heel hoog ‘waar ik heb dat meer en beter gezien’-gehalte.
De rottende zielen zien er op het eerste oog normaal uit, maar kunnen in hun ware gedaante worden geplopt door ze te ondervragen over pittig Indiaans eten of door kerriepoeder in hun gezicht te blazen. De agenten hebben in de wereld der levenden een ID, een andere gedaante, zodat eventuele kennissen ze niet zullen herkennen. De rookie is een oude Aziatische man met een banaan en de oude veteraan een jonge blonde bimbo met een föhn. Waarom? Wie zou de veteraan nog herkennen na 150 jaar? Omdat het grappig is, of liever, kan zijn. Het is malligheid om de malligheid, en dat werkt alleen als het met overtuiging en flair wordt gebracht. In R.I.P.D. gaat er op dat vlak iets grandioos mis.
Het heeft te maken met opbouw, timing, ritme. Om de een of andere reden moest ik telkens aan Wie Ben Ik? denken, een infantiel tv-spelletje waarin André van Duin met z’n prethoofd achter een bordje zat met daarop bijvoorbeeld ‘lul de behanger’ en dan moest raden dat hij dat was. In eerste instantie is het best even grappig maar uiteindelijk, wanneer de grap tot bloedens toe is uitgemolken, gaat het toch een beetje vies voelen dat je gelachen hebt.
In dat grote zwarte niets schitteren overigens twee lichtpuntjes: Jeff Bridges en Mary Louis Parker. Je krijgt het gevoel dat ze enorm veel plezier hebben gehad met hun malle rollen en slecht geschreven dialogen. Ze weten als enigen iets van dat plezier over te brengen. Maar de harde waarheid is helaas dat twee diamanten in een drol na een tijdje ook gewoon naar poep gaan ruiken.
Distributie: Universal. Release: 22 januari 2014. Copyright: Erik van ’t Holt. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. Online gepubliceerd op 22 januari 2014.
