Een paar jaar geleden waren ze nogal in de mode: films waarin twee personages met elkaar van lichaam wisselen, meestal toegespitst op de tegenstelling oud-jong. De toon was doorgaans luchtig en de kwaliteit niet al te hoog, maar PRELUDE TO A KISS, een nakomertje in het genre, valt behoorlijk mee. Misschien wel doordat er dit keer wat minder te schateren en wat meer te zwijmelen valt.
Peter Hoskins (Baldwin) en Rita Boyle (Ryan) raken verwikkeld in een doodgewone romance die pas op de trouwdag een sprookjes-achtige wending krijgt. Vlak na de huwelijksplechtigheid duikt er een oudere heer (Walker) op die Rita ferm op de mond kust. Gevolg: haar ziel verhuist naar het lichaam van de man en vice versa. De tragische dimensie bij dit alles is dat de man ongeneeslijk ziek is en in het lichaam van Ryan nog bijna een halve eeuw mee kan. Op haar beurt voelt Rita zich met haar nieuw verworven bejaarde botten redelijk op haar gemak. Zij was, met haar chronische slapeloosheid en peilloos pessismisme, toch al niet iemand met een zonnig uitzicht op de toekomst. Maar het sprookje zou te wreed eindigen als de body switch uiteindelijk niet ongedaan zou worden gemaakt, al was het maar om Hoskins een hoop ellende te besparen. Regisseur Rene, die met zijn vorige, aan de aids-problematiek gewijde film LONGTIME COMPANION listig de valstrik van het sentiment omzeilde, laat ook PRELUDE TO A KISS niet tot een platte tearjerker ontsporen. Tussen Baldwin en Ryan springen voldoende vonken over om hun liefde-door-dik-en-dun geloofwaardig te houden, en een aardig extraatje voor Nederlandse kijkers zijn de paar woorden ABN die Hoskins tijdens een verblijf in Amsterdam heeft opgepikt. ‘Je ‘ebt erk witte tanden. .om je beter mee op te eten.’ Het komt er echt schattig uit. *** Copyright Steef de Koning. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. .Origineel gepubliceerd in Schokkend Nieuws #6, p6.
