De wereld is weer eens ten onder gegaan, ditmaal aan een vorm van rabiës die iedereen die gebeten wordt in een gewelddadig monster verandert. Aan ‘zombie whisperer’ Matt Smith de taak de oorsprong van de plaag te vinden en de mensheid te redden.
Omdat er boven de grond geen menselijk leven meer mogelijk is, worden in een zwaarbewaakt ondergronds laboratorium moordlustige patiënten gevangen gehouden terwijl wetenschappers onderzoek naar ze doen. Morgan (Matt Smith) is een bijzonder geval: zijn vrouw en hij werden allebei gebeten, maar hij is niet ‘geturned’. Wel kan hij sinds de beet het gegrom van de monstermensen verstaan en met ze communiceren. Dat komt goed uit, want ze moeten allemaal ondervraagd worden in de zoektocht naar ‘Patient Zero’, degene waar het ooit mee begonnen is. Eén voor één worden ze met Morgan in een kooi gesloten, waar hij ze naar oude rockers vernoemt en probeert te ontdekken waar en wanneer ze gebeten zijn. Dan wordt voormalig leraar ‘The Professor’ (Stanley Tucci) binnengebracht, die naast moordlustig ook zeer spraakzaam blijkt. Volgens hem zijn de zombies het nieuwe superieure ras. Wat voor de mensheid een plaag was, is volgens hem niets minder dan een revolutie…
Ook al zijn het officiël een soort ‘rage monsters’, PATIENT ZERO is natuurlijk gewoon een zombiefilm. Even gloort er hoop voor een film met een interessante nieuwe insteek, maar die vervaagt helaas al snel. Het concept is interessant, maar zelfs met een cast waarin een Doctor Who (Smith), maar liefst twee Game of Throners (Natalie Dormer en John Bradley ) en de altijd betrouwbare Tucci meedoen, gecombineerd met een claustrofobische undergroundsetting die doet denken aan Romero’s DAY OF THE DEAD, wil PATIENT ZERO maar niet van de grond komen.
De voonaamste oorzaak is de plot, of het gebrek daaraan. Het verhaal stuitert alle kanten op, er wordt van alles begonnen en weinig afgemaakt. De personages zijn clichéfiguren: de getergde held die bij het ontwaken meteen naar de alcohol grijpt, de vrouwelijke wetenschapper die haar mannetje staat, de mollige comic relief en de schietgrage militair. En dan hebben we het nog niet eens over de lachwekkend dramatische voice-over in Matt Smiths toch al dubieuze Amerikaanse accent. Op een paar flashbacks na speelt de hele film zich af in de ondergrondse bunker. Er is een broeierig, zweterig sfeertje, maar verder gebeurt er in de eerste helft van de film eigenlijk niet zo veel. Het is vooral Morgan die met zombies keuvelt. Zelfs een dramatisch sterfgeval sorteert weinig effect, omdat je geen enkele kans hebt gehad je te hechten aan het flinterdunne personage. Het verschil tussen de razende zombies en de meer intellectuele mensbeesten schuurt ook. De ene bijt alles wat in z’n buurt komt, de ander kan hele speeches houden of zelfs met levende mensen door een nauwe luchtkoker kruipen. Uiteindelijk wordt alles wat er was aan verhaal alsnog uit het raam gegooid voor het standaard slachtfeest van happende zombies en rennende mensen.
PATIENT ZERO stamt al uit 2015 en was oorspronkelijk bedoeld voor een bioscooprelease. Sony veegde de film echter van het rooster en brengt hem nu pas uit op dvd. Met zijn onafgemaakte zijlijntjes en rammelige plot voelt het meer als de pilot van een serie dan een film, en misschien zou het verhaal in die vorm ook beter tot zijn recht zijn gekomen. Niet voor niks wordt de deur aan het eind wagenwijd opengehouden voor een vervolg. Dat die er gaat komen is niet waarschijnlijk. De zombierevolutie zal nog even op zich moeten laten wachten.
Distributie: Sony Picture Home Entertainment. Op dvd vanaf 28 november 2018. Copyright: Marjan Westbroek. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. Online gepubliceerd op 7 december 2018.
