Het kerstseizoen nadert, dus is het tijd voor de zoveelste post-apocalyptische young adult-adaptatie, ditmaal uit de koker van Peter Jackson en gebaseerd op het eerste deel van de gelijknamige boekenserie van Philip Reeve.
In MORTAL ENGINES heeft de mensheid, ver in de toekomst, zijn eigen beschaving weer eens vakkundig om zeep geholpen. De overlevenden hebben zich weten te herstellen door rijdende steden te bouwen en ze struinen de verwoeste planeet af op zoek naar grondstoffen en voedsel, daarbij een spoor van vernieling en persoonlijk leed achterlatend. Een van de getroffenen is de verweesde verschoppeling Hester Shaw (Hera Hilmar). Zij heeft nog een persoonlijk appeltje te schillen met Thaddeus Valentine (Hugo Weaving), de facto de leider van Londen, verreweg de grootste van deze mobiele metropolen.
Wanneer het haar eindelijk lukt de stad te infiltreren, wordt Shaws missie per ongeluk gedwarsboomd door de stuntelige historicus Tom Natsworthy (Robert Sheehan). Beiden worden de stad afgeschopt, maar niet voordat ze erachter komen dat Valentine een superwapen aan het ontwikkelen is waarmee hij de rest van de wereld kan onderwerpen. Zal het onze generieke eenling-heldin lukken om samen met haar inwisselbare al-dan-niet love-interest de standaard megalomane semi-fascistoïde schurk op tijd te stoppen? Het antwoord op die vraag verdient niet eens een spoiler alert, zo voorspelbaar als het plot zich vervolgens ontvouwt. Van de bordkartonnen personages en geforceerd gewichtige dialogen tot aan de uitgekauwde wij-tegen-hunnie klassenstrijd en de overdreven moraliserende ondertoon, werkelijk geen YA-cliché wordt geschuwd.
MORTAL ENGINES mag dan impliciet aangekondigd zijn alsof het de nieuwe Peter Jackson is (‘From the filmmakers of The Lord Of The Rings & The Hobbit!’), de Nieuw-Zeelander treedt hier slechts op als producent en co-schrijver. De regie is in handen van ene Christian Rivers, die al sinds BAD TASTE aan Jacksons films heeft meegewerkt als onder meer visual effects supervisor en storyboard artist. Aardig dat hij van zijn baas een kans mag wagen, maar de hand van de meester wordt hier node gemist.
De retro-futuristische steampunkwereld die Reeve in zijn boeken creëerde, is natuurlijk koren op de molen van elke grafische kunstenaar. De visualisatie hiervan is dan ook een genot voor het oog. Het schort Rivers echter aan gevoel voor ritme, opbouw en montage, zodat de kijker weinig gelegenheid krijgt zich te laten meevoeren in het verhaal. Een terugkerend euvel bij dit soort big budget CGI-spektakels: de overtuiging van filmmakers dat visuele grandeur op zich al voldoende is. In plaats van indruk te maken komen potentieel meeslepende set pieces eerder over als een serie statische storyboards. Hierdoor beginnen de fletse dialogen en eendimensionale bakvisdramatiek op den duur flink te schuren, en blijft er weinig genietbaars over.
Di: Universal Pictures International. (Release NL: 6 december 2018, BE: 5 december 2018). Copyright Daan Snouck Hurgronje. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. Online gepubliceerd op 6 december 2018.
