Anonimiteit op het internet is een illusie. ‘Maar als je niets te verbergen hebt maakt dat toch niets uit?’ is een veel gehoorde volkswijsheid. Het omgekeerde is echter ook waar. Dat ontdekken de ongelukkige hoofdpersonen in de Britse low-budget film PANIC BUTTON.
Vier jonge mensen zijn door hun favoriete sociale netwerk ‘All2gethr’ uitgeloot voor een VIP-vlucht naar New York. Ze hebben nauwelijks kennis gemaakt of ze worden verzocht hun mobiele telefoon in te leveren en in het vliegtuig te stappen. Niet echt gebruikelijk, maar soît. Binnen wachten immers champagne en luxe fauteuils.
Niet veel later, op tien kilometer hoogte, worden de vier geconfronteerd met een wedstrijd waarin nogal persoonlijke vragen beantwoord moeten worden. De voorbeeldige antwoorden die ze geven corresponderen, als we stem mogen geloven die ze over de intercom toespreekt, echter niet met hun online activiteiten. Integendeel. Hun gebrek aan moreel besef in de digitale wereld heeft iemand behoorlijk gefrustreerd.
Helemaal uniek is de opzet van PANIC BUTTON niet te noemen. FEARDOTCOM (William Malone, 2002) en CHATROOM (Hideo Nakata, 2010) maakten bijvoorbeeld ook gretig gebruik van de valkuilen van de digitale wereld. Het uitgangspunt van een kleine groep mensen in één kleine ruimte, roept herinneringen op aan het eveneens Britse EXAM (Stuart Hazeldine, 2009). En was het niet de SAW-reeks waarin mensen moesten boeten voor immoreel en hypocriet gedrag?
De inventieve martelwerktuigen en gruwelijkheden blijven in PANIC BUTTON overigens achterwege. Een sadistisch machtsspel aan boord van een vliegtuig zou genoeg materiaal moeten opleveren voor een spannende film, moet beginnend regisseur Chris Crow gedacht hebben.
Echt geslaagd kan het resultaat jammer genoeg niet genoemd worden. PANIC BUTTON verzandt na een veelbelovende aanloop in een ongeïnspireerde stijloefening waarbij regisseur Chris Crow voortdurend leentjebuur speelt. De benauwende situatie houdt de kijker bij aanvang nog wel geboeid, maar het houterige acteerwerk en de stereotiepe personages zorgen er voor dat de digitale lijken in de kast je al snel koud laten. De wat vergezochte plottwists aan het einde van de film doen ook behoorlijk afbreuk.
Met een iets creatiever scenario en scherpere dialogen had PANIC BUTTON een behoorlijke film op kunnen leveren. Middelmatigheid voert nu jammer genoeg de boventoon. De knop in de titel verwijst overigens naar de link die je op social media als Facebook aan kunt klikken wanneer je aanstootgevend materiaal aantreft. De term wordt vooral in de Britse media gehanteerd. Voor deze film blijkt zo’n knop overbodig.
Di: Paradiso (release op dvd: 6 december 2012). Copyright Sjoerd Jaspers. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. Online gepubliceerd op 7 december 2012.
