Zodra min of meer gerenommeerde kunstenaars uit andere disciplines een uitstapje naar de cinematografie wagen, ben je geneigd iets extra’s of op zijn minst een frisse kijk op het medium te verwachten. Waar het aan ligt weet ik niet, maar per saldo is het resultaat van dergelijke branchevervagende activiteiten zelden wereldschokkend te noemen.
Denk aan de films van schilders Robert Longo (JOHHNY MNEMONIC) en Julian Schabel (BASQUIAT) of muzikant David Byrne (TRUE STORIES): lang niet onaardig, maar. . .Fotografen lijken zich de dynamica van de filmkunst wat makkelijker eigen te maken. Ik herinner mij geslaagde werkjes als Bruce Weber’s Chet Baker documentaire LET’S GET LOST en het helaas nog steeds niet uitgebrachte speelfilmdebuut van onze eigen Minne Kavoulis, LIEFDE EN GELUK. Met Cindy Sherman heeft zich nu ook een filmende fotografe op het door SN bestreken terrein gewaagd. Haar OFFICE KILLER was begin dit jaar in ‘Rotterdam’ te zien en is onlangs op video uitgebracht. De office killer uit de titel is het wereldvreemde muurbloempje Dorine Douglas (Kane – hoezo typecasting?), tekstredactrice bij het tijdschrift Constant Consumer. Als uitgeefster Virginia Wingate (Sukowa) en haar ambitieuze assistente Norah Reed (Tripplehorn) bezuinigingen bij het blad aankondigen, wordt Dorine gedwongen tot thuiswerken. Alleen overwerken mag nog op kantoor. Tijdens één van deze nachtelijke klussen elektrocuteert zij per ongeluk een mannelijke collega. Prompt ontwaakt een andere Dorine: moord blijkt een personality booster. Binnen de kortste keren krijgt de term outplacement nieuwe betekenis en puilt Dorine’s kelder uit van de rottende lijken van collega’s en uitzendkrachten. Molly Ringwald wordt uit de mottenballen gehaald als de bitchy secretaresse Kim Poole, die (letterlijk) onraad ruikt. Laat ik voorop stellen dat ik me met OFFICE KILLER goed vermaakt heb. Sherman’s beeldtaal is niet hemelbestormend, maar beslist interessant. De film legt bij vlagen een ontregelend soort humor aan de dag. Bovendien is het verfrissend vrouwen in een film als deze eens in alle opzichten aan het roer te zien. En oh ja, de titelsequentie is prachtig. Toch dicht ik OFFICE KILLER niet meer dan een voetnoot toe in de annalen van de horrorfilm. Sherman schippert tussen respect en een zeker (wellicht onbewust) dédain voor het genre. Daardoor kan ze niet kiezen tussen een spannende thriller, een horror spoof en een sociaal-realistisch drama over de werkplek als microkosmos van intermenselijke verhoudingen. Boven alles is OFFICE KILLER, afgezien van de genoemde scherpe kantjes, niet extreem genoeg. En dat kan toch nauwelijks liggen aan de mavericks waarmee Sherman zich omringd heeft, zoals componist Evan Lurie, producente Christine Vachon (KIDS) en Todd Haynes (SAFE, VELVET GOLDMINE) die aan de dialogen heeft bijgedragen. Het eindoordeel? Lang niet onaardig, maar. . **1/2 Copyright Matthijs Linnemann. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. .Origineel gepubliceerd in Schokkend Nieuws #38, p12.
