De smaak van de Amerikanen staat er blijkbaar niet meer naar, maar zo af en toe zie je er nog eentje: een ouderwetse actiekomedie, met een sterk concept, prima stuntwerk, een paar goede grappen en charmante hoofdrollen.
Nathan Caine (Jack Quaid) is een wat ingetogen bankmedewerker met een genetische afwijking waardoor hij geen pijn kan voelen. Dat heeft voor hem vooral nadelen: hij gaat heel voorzichtig door het leven, want hij zou zich zomaar dodelijk kunnen verwonden zonder het in de gaten te hebben. Hij eet zelfs geen vast voedsel, uit angst dat hij zijn tong eraf bijt.
Nathans leven verandert na een date met collega Sherry (Amber Midthunder), die hem uit zijn schulp krijgt. Als ze gegijzeld wordt door bankrovers en de politie te traag reageert, komt Nathan in actie. De meeste gijzelaars zijn binnen een paar uur dood, weet hij. Dus gaat hij zelf op zoek, waarbij hij zijn handicap in zijn voordeel gebruikt: hoewel hij geen goede vechter is, kan hij heel wat klappen ontvangen en verwondingen verdragen. Ook een pistool uit een bak heet frituurvet vissen is geen probleem. Of hij maakt zijn vuisten tot effectievere wapens door gebroken glas in zijn vingers te stampen. EHBO komt later wel.
In veel actiekomedies van het laatste decennium is het komedieaspect enkel opsmuk. De humor komt niet uit het verhaal, maar uit het ironische commentaar van de hoofdpersonages op de situatie, met inmiddels onuitstaanbare clichézinnen als ‘So, that happened’. NOVOCAINE heeft ook een paar van dergelijke momenten, maar het gros van de grappen komt van nature voort uit het concept van de man die geen pijn voelt. In de geestigste scène wordt Nathan gemarteld, en moet hij doen alsof hij onuitstaanbare pijn leidt om tijd te rekken.
Hoewel Nathan geen pijn voelt, voelen wij des te meer: veel van de actiescènes zijn lekker zintuiglijk. Regieduo Dan Berk en Robert Olsen is niet van de virtuoze long-takes, maar biedt ouderwets degelijke shoot-outs en vechtscènes, met echte stunts en een focus op pijnlijke details. Soms bedienen ze zich van clichés die iedereen toch echt zat zou moeten zijn (of worden er nog mensen verrast wanneer een ogenschijnlijk uitzichtloze situatie opgelost wordt met een ‘onverwacht’ pistoolschot van buiten beeld?). De enige grote misser is een auto-achtervolging aan het einde, die nauwelijks een auto-achtervolging te noemen is; een verspilling van een finale. Maar als Berk en Olsen het kleiner houden, leveren ze sterke actiescènes die laten zien dat ze horrorervaring hebben (BODY, SIGNIFICANT OTHER, VILLAINS).
Quaid (die met THE BOYS, SCREAM en COMPANION al een aardig rijtje interessante genretitels op zijn naam heeft) overtuigt als sukkelige grijze muis én als noodgedwongen actieheld. De chemie tussen hem en Midthunder herinnert ons eraan hoezeer seksualiteit ontbreekt in de recente mainstreamcinema. Dan heb ik het niet over naakt- of seksscènes; NOVOCAINE is in de verste verte geen erotische film, maar bevat wel een verleidingsscène die zowaar sexy is. Eén scène, maar dat is genoeg om de relatie tussen de hoofdpersonen emotioneel overtuigender te maken. Je vóélt iets bij Nathan en Sherry.
Een strakke plot, hard geweld, een fijne romance; NOVOCAINE is ouderwets professionalisme. Gezien de voorlopige opbrengst van de film in de VS, en die van bijvoorbeeld THE FALL GUY vorig jaar, is het maar de vraag hoe lang studio’s nog groen licht zullen geven aan dit soort ‘bescheiden’ actiekomedies. Laten we er dus van genieten nu het nog kan.
