Het is niet te geloven hoe er met de figuur van Nostradamus (eigenlijk Michel de Nostredame, 1503-1566) en zijn Les Prophéties de Me. Michel Nostradamus (1555) in de filmwereld is omgesprongen, of liever: gesold.
Karakteristiek voor alle onbekommerde mishandeling is het bizarre THE MAN WITHOUT A BODY (W. Lee Wilder/ Charles Saunders, 1957), waarin geleerden het hoofd van Nostradamus vinden en weer aan de praat weten te krijgen, om met de aldus verkregen voorspellingen een grote financiële slag te slaan! Maar Tibor Takacs’ NOSTRADAMUS weet er ook weg mee. Hierin onderzoekt LAPD-detective Michael Nostrand (Estes) een aantal duistere moordzaken. Deze zetten hem op het spoor van een 16e-eeuwse orde, die zichzelf Dienaren van de Antichrist noemt, middelen heeft om vrijelijk door de tijd te reizen en personen te elimineren, die de komst van de Antichrist zouden kunnen bemoeilijken of zelfs verhinderen. Dit noopt Nostrand om vijf eeuwen terug te reizen, waar hij – ondanks een Glock in een schouderholster en een mobieltje op zak – wordt aangezien voor Nostradamus! Direct onder de openingscredits wordt de kijker vergast op sonoor klokgebeier en omineuze koorklanken, terwijl Latijnse teksten, symbolen en diagrammen voorbij tuimelen en dat alles donker-sepia getint. Zoiets betekent maar één ding: de toeschouwer krijgt een mystieke thriller voorgeschoteld. Dat wil echter nog niet zeggen dat hij de plot kan bijsloffen, want scenaristen Bourla en Irving serveren een radeloos ingewikkelde cocktail van mystieke elementen. Dit gaat zó ver dat de grens van het acceptabele ruimschoots wordt overschreden en de tot berstens toe volgepropte plot onder z’n eigen pseudo-gewichtigheid bezwijkt. NOSTRADAMUS is vooral een berg mumbo-jumbo in het kader van een verregaand onzinnige en per saldo belachelijke vertelling.
Copyright Erique J. Rebel. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. Origineel gepubliceerd in Schokkend Nieuws #66, p45.
