IFFR | Dat de vrouw eeuwenlang als object beschouwd werd, is helemaal geen nieuws. Dat weet Karen Cinorre ook. Met haar debuutfilm MAYDAY, te zien op het International Film Festival Rotterdam, zet ze in op feminisme.
Althans, het essentialistische feminisme, want zowel Judith Butler als Donna Haraway zouden niet gediend zijn van het beeld dat Cinorre geeft. Cinorre vertelt het verhaal van Ana (Grace Van Patten), die op surrealistische wijze in een oorlog verwikkeld raakt tussen mannen en vrouwen.
Het zijn de dames die de touwtjes in handen hebben, de heren afgebeeld als spelende jongetjes in veel te grote uniformen. Een mythische sfeer kenmerkt haar film, met ijle soundscapes en onverklaarde lichtflitsen, die maken dat je met een verwarde frons naar het doek zit te staren. Om nog maar te zwijgen van de intense afkeer jegens het mannelijke geslacht die van het scherm spettert.
Daarnaast is Cinorre’s debuutfilm er eentje met lak aan originaliteit. MAYDAY is een soort nare versmelting van ALICE IN WONDERLAND en THE HOBBIT, met af en toe gekopieerde componenten uit andere films. De onbehaaglijke setting van het bruidsfeest aan het begin doet sterk denken aan KILL BILL. Vervolgens doen de scènes op het strand ook een belletje rinkelen, bij kijkers die PORTRAIT DE LA JEUNE FILLE EN FEU hebben gezien.
Daarbij is MAYDAY enorm clichématig. Cinorre probeert haar film een kunstzinnige sfeer te geven door gebruik te maken van vreemde flarden beeldmateriaal, vergezeld door sterk geruis. Het zogenaamd spannende gedeelte is stilistisch voorspelbaar, met onweersgeluiden op de soundtrack wanneer Ana naar een plaats gaat waar ze beter niet zou zijn. Ook zijn er de obligate postmodernistische momenten, zoals wanneer Ana’s bestaan ter discussie wordt gesteld en de film een would-be puzzel wordt.
Alleen maar kritiek zou niet geheel terecht zijn, want MAYDAY bevat wel enige noemenswaardige elementen. Cinorre brengt de onafhankelijke vrouw prachtig in beeld zoals ze is, mét lichaamsbeharing. Ze verwijst subtiel naar de zwakheid van de man, door in te zoomen op de fallus in ronde composities. Maar hoe onafhankelijk, sterk en eigentijds is de vrouw, als je ziet dat Ana niet kan opkomen voor zichzelf? En dat ze in het zogenaamde wonderland opnieuw gedomineerd wordt, maar dan door iemand van hetzelfde geslacht?
Cinorre heeft zeker goede bedoelingen. De grote fout die ze maakt, is geen afschaffing, maar een omkering van de hiërarchie voor te stellen, waarbij de mannen slaafs worden aan de vrouw. Jacques Derrida zou zuchten van verveling, want zo houdt de dichotomie stand.
Online te zien op IFFR van zaterdag 6 februari 18:00 tot dinsdag 9 februari 18:00. Copyright Tineke van de Sompel. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. Online gepubliceerd op 5 februari 2021.
