De reden waarom Pedro Almodóvar niet eerder de kolommen van Schokkend Nieuws heeft gehaald ligt voor de hand. Hoewel Almodóvar regelmatig aan de genrefilm snuffelt, staat het (melo-)drama bij hem altijd voorop. Je gaat niet naar een Almodóvar voor de kriebels, maar voor de tranen. LA PIEL QUE HABITO is een uitzondering: dit is een serieuze poging om een spannende film te maken.
Journalisten werd nadrukkelijk gevraagd om toch vooral niet het einde van LA PIEL QUE HABITO te verklappen. En inderdaad, de grootste lol van de film ligt besloten in de onthulling hoe de vork precies in de steel zit. Lees gerust door: we gaan uw kijkplezier niet bederven.
Wat we wel zonder problemen mogen verklappen is dat Antonio Banderas een plastisch chirurg speelt die uitmuntende resultaten heeft verkregen met huidtransplantaties. Deze Robert Ledgard neemt zijn werk mee naar huis. In zijn riante villa is een ruimte speciaal ingericht voor patiënten die een persoonlijke behandeling genieten. Hier verblijft, in compleet isolement, Vera (Elena Anaya), een jonge vrouw die geneest van een ingrijpende huidoperatie. Het lijkt erop dat Vera van top tot teen door dr. Robert is behandeld, maar het hoe en waarom blijft duister. Vera is suïcidaal, maar ook een verleidster. En is ze nou patiënt of gevangene? Als op een dag een crimineel in de villa weet binnen te dringen, wordt langzaam duidelijk welke vreemde relatie dokter en patiënt eigenlijk hebben.
Almodóvar baseerde zich voor het script op een bestaande thriller. Op papier zal LA PIEL QUE HABITO er veelbelovend hebben uitgezien. Er zitten sterk voyeuristische elementen in het verhaal, en de vraag wat identiteit betekent voor een mens is een fascinerend. Daarbij is een medicus met een eigen operatiekamer natuurlijk een schitterende boef. Precies de thema’s waar een David Cronenberg wel raad mee had geweten. Helaas mist Almodovar diens expertise. Almodóvar is een regisseur van de statische mise-en-scene. Iemand die sets prachtig kan aankleden, maar zijn camera er vervolgens nauwelijks laat bewegen. En suspense opbouwen is ook niet echt zijn fort. Voor de insluipscène ging hij nog te rade bij A CLOCKWORK ORANGE, maar wanneer eenmaal de aap uit de mouw moet komen, behandelt Almodóvar dat niet als de daverende climax die het had moeten zijn, maar als gewoon een volgende plotpoint.
Aan de pluskant staan sterke vertolkingen, waarbij de beeldschone Anaya zich ontpopt als de nieuwe Penelope Cruz en Banderas subtiel een meer tragische dan angstaanjagende boeman neerzet. Spijtig dat ze moesten werken met personages die de clichés van het horrorgenre nauwelijks ontstijgen. LA PIEL QUE HABITO wringt dus niet alleen als shocker, maar ook als Almodóvar-drama.
Di: A-film (BE: 17 augustus / NL: 17 november) Copyright Mark van den Tempel. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. Online gepubliceerd op 22 november 2011.
