Na vele huiveringwekkende horrorfilms uit Wallonië en Frankrijk is LA MEUTE een nieuwe loot aan de Franstalige griezelboom. Meer dan een lafhartige poging kan het niet worden genoemd. Grootste probleem is het gebrek aan durf van debutant Franck Richard.
De Nederlandse dvd-release van een nieuwe Franstalige horrorfilm doet menig genrefilmliefhebber watertanden, want sinds de originele kat-en-muisterreur in HAUTE TENSION van Alexandre Aja en de groteske Ardennennachtmerrie CALVAIRE van Fabrice du Welz verscheen het ene juweeltje na het andere uit Wallonië en Frankrijk. Met de door horrorfans wereldwijd omarmde MARTYRS en À L’ÍNTÉRIEUR trakteerden de makers ons op films waarin een sterk scenario hand in hand ging met huiveringwekkende horror.
In LA MEUTE neemt de stoere Charlotte (Émilie Dequenne, bekend van haar imponerende hoofdrol in ROSETTA van de gebroeders Dardenne) een lifter mee, die na enige kilometers voorstelt om in een afgelegen, achenebbisj wegrestaurant te pauzeren. Blijkbaar heeft Charlotte te weinig horrorfilms gezien, want de nietsvermoedende arme drommel stemt zonder tegenstribbelen in. Wij weten beter en krijgen gelijk, want nog voor de eerste slok koffie worden de twee belaagd. Als de lifter daarop niet terugkomt van een bezoek aan het toilet dringt het langzaam maar zeker tot Charlotte door dat ze beter een andere afslag had kunnen nemen. Niet lang na daarna is ze gevangen gezet door de dame achter de bar, een dankbare rol van karakteractrice Yolande Moreau, die het brein blijkt te zijn achter een meute bloeddorstige zombiemijnwerkers.
Waar het Charlotte ontbreekt aan grondige genrefilmkennis toont debuterend regisseur Franck Richard zich een echte connaisseur. Van de lifter tot het wegrestaurant, van de onwelwillende waardin tot de martelstoel en van de nieuwsgierige sheriff tot de monsters in het bos: we hebben het allemaal al eerder gezien. En beter. Het lijkt alsof Richard met zijn eersteling geen fouten durfde maken. Hij regisseerde een degelijk opgebouwde horrorfilm waarin hij de kijker weliswaar soepeltjes van situatie naar situatie leidt, maar laat na om verrassend uit de hoek te komen.
We vergeven filmmakers maar al te graag een onorigineel script over naïeve slachtoffers van zombies of geïsoleerde plattelandsengerds als dat resulteert in een solide horrorfilm waarbij lekker valt te griezelen. In LA MEUTE wil het echter maar niet griezelig worden, waaraan met name de middelmatige belichting, het camerawerk en de montage debet zijn. Zelfs de grande finale doet je vaker naar de klok kijken dan naar de slenterende zombies. De prima cast haalt alles uit hun rollen en valt niets te verwijten. Zelfs de Belgische golden boy Matthias Schoenaerts duikt nog even op. Het probleem is toch echt Richard. De regisseur lijkt wel degelijk een belofte, maar slaagt er in LA MEUTE niet in om je het ellendige platteland in te zuigen. De kijker worstelt zich al schouderophalend maar net door die vijfentachtig minuten.
Copyright Ronald Simons. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. Origineel gepubliceerd in Schokkend Nieuws #93, december 2011.
