‘Van de producers van 300’, meldt de poster. De naam van Tarsem Singh, nochtans de regisseur van twee bijzondere films, wordt niet genoemd. IMMORTALS 3D doet geen van beide partijen recht.
Misschien is het zijn Indiase afkomst, het land van de kleurige specerijen en Bollywood; misschien is het zijn achtergrond als maker van commercials en videoclips, maar regisseur Tarsem Singh kennen we vooral als een opvallend visuele artiest. Zijn naam zal wel altijd verbonden blijven met de surrealistische scène in zijn debuut THE CELL (2001), waarin Jennifer Lopez in de geest van een seriemoordenaar ronddwaalt en een paard door glasplaten in schijfjes wordt gesneden. Zes jaar daarna overtrof de regisseur zichzelf met THE FALL. Niet alleen telde de film een recordaantal exotische filmlocaties, de kleurige paleizen en fantastische kostuums stonden ook nog eens in dienst van een ontroerend verhaal rond de kleine Alexandria die voor het eerst leert van liefde, hoop en wanhoop.
Hoe plat is IMMORTALS, vergeleken met het gelaagde scenario en de emotionele impact van THE FALL! Meer dan een simpel Grieks heldenavontuur van het type 300 of CLASH OF THE TITANS is het niet. Theseus (Henry Cavill) is een sterveling die het, soms geholpen door de Goden op de Olympus zelf, moet opnemen tegen Koning Hyperion (Mickey Rourke). Hyperion plundert en brandschat heel Griekenland op zoek naar de boog van Epirus, waarmee hij de gevreesde tegenstanders van de Goden uit de onderwereld kan bevrijden, de Titanen.
IMMORTALS is in technisch opzicht beslist beter dan de remake van CLASH OF THE TITANS. Het verhaal wordt helder en op klassieke wijze verteld. Decor en special-effects zijn verzorgd. De 3D is een conversie. Het probleem is alleen: er zit geen leven in IMMORTALS. Cavill – straks ook de Superman in MAN OF STEEL – en zijn kameraad Stephen Dorff zijn kleurloze helden. Frieda Pinto mag alleen maar mooi zijn. John Hurt speelt op routine. Luke Evans is een Zeus zonder autoriteit. Alleen Rourke maakt nog wat van zijn schurkenrol. Dat ondervindt bijvoorbeeld ook de verrader Lysander, in een van de weinige scènes waarmee (in elk geval het mannelijke deel van) het publiek kan meeleven.
Van meeleven is verder weinig sprake. Je kunt veel zeggen van het testosterongedreven 300, maar toen daarin koppen rolden en bloedfonteinen spoten, was dat in elk geval in the heat of the battle. Aan de gevechten in de finale van IMMORTALS ontbreekt dergelijke passie. Het blijft vooral bij plaatjes kijken in slow-motion. En blies Singh ons vroeger van onze sokken met originele camerastandpunten en megalomane ideeën, nu laat hij dat werk over aan de setdesigners en de kostuumafdeling. Wie zijn eerdere films niet kent zal misschien nog onder de indruk zijn, maar ondergetekende merkte tot zijn teleurstelling dat hij die sprookjesdames met lampenkappen op hun hoofd voor het eerst niet meer helemaal serieus kon nemen.
Di: A-film (NL: 10 november, BE: 16 november). Copyright Barend de Voogd. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. Online gepubliceerd op 9 november 2011.
