Regisseur Brett Simmons bewerkte zijn korte film HUSK uit 2005 tot de gelijknamige speelfilm die nu deel uitmaakt van de horrorserie After Dark Originals. Dat horrorfilms vaak gebruik maken van genreconventies is bekend. Wat een regisseur doet met die genreconventies onderscheidt een bekwaam filmmaker van een matige. Uit HUSK kunnen we slechts concluderen dat Brett Simmons nog veel te leren heeft.
De karakterisering van de vijf tieners die met hun auto vast komen te zitten in een greppel bij een graanveld is er één van het beproefde recept; de nerd, de lafaard, de stoere, het meisje en het jongere broertje. Het jongere broertje blijkt na het auto-ongeluk, veroorzaakt door een kraai, spoorloos te zijn verdwenen. De anderen gaan op zoek door het hoge graanveld en stuiten daarbij op een naargeestige boerderij. De vogelverschrikkers die het graan bevolken zien er nogal creepy uit. De kijker weet genoeg; die blijven niet rustig op hun stokje staan.
Tieners die worden gestalkt door moordlustige vogelverschrikkers, dat kan best een aardige film opleveren. HUSK maakt die belofte echter niet waar. Zo vereist het verhaal een verklaring voor het moorddadige gedrag van de met riet gevulde mannetjes. Simmons verschaft die door de nerd van het stel ineens met paranormale krachten op te zadelen, zodat middels flashbacks de oorsprong van het kwaad uit de doeken kan worden gedaan. Nogal knullig, en het verklaart nog steeds niet waarom kraaien nietsvermoedende passanten in hun auto aanvallen. Ook visueel schiet HUSK tekort. Veel scènes spelen zich af in de nacht. De personages proberen met hun zippo’s hun weg te vinden door de duisternis. De scènes zijn echter zo licht geschoten dat het gevoel van blindheid in het donker volledig vervalt. Buiten een geslaagde scène met nagels en spijkers, valt er verder vrij weinig te huiveren tijdens HUSK.
Het plezier van het kijken naar horrorfilms is als het bezoek van een oude vriend. Je weet wat je kunt verwachten, maar hoopt tegelijkertijd dat de filmmakers je de stuipen op het lijf zullen jagen met nieuwe, originele ideeën. HUSK strooit met zoveel bekende elementen en lijdt aan zo’n gebrek aan logica, dat je na afloop niets anders kunt doen dan verveeld de schouders ophalen. De film had nog aardig gepast in de horrorserie Masters of Horror, maar dan wel in verkorte vorm. Nu is zelfs de krap tachtig minuten speelduur aan de lange kant.
Di: Three Lines Pictures. Copyright Melvin van ’t Hof. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. Online gepubliceerd op 6 september 2011.
