Op de dag van zijn geboorte werd zijn dorp geplunderd. Zijn vader sneed hem eigenhandig uit de baarmoeder. Met haar laatste adem fluisterde zijn stervende moeder zijn naam: Conan. ‘Child born of battle’.
Een ronkende intro is net zo gemakkelijk geschreven als de pulp fantasy waaruit Conan, een creatie uit 1932 van schrijver Robert E. Howard, voortspruit. Ook de nieuwe CONAN THE BARBARIAN start met een of ander lulverhaal over de tovenaars van Acheron, die een masker creëerden uit de schedels van dode koningen waarmee ze dan de hele wereld dachten te onderwerpen. De kwade Khalar Zym (Stephen Lang) is erop gebrand met dat masker zijn droom van onbeperkte almacht in vervulling te doen gaan. Conans vader (Ron Perlman) staat in de weg en moet dus het veld ruimen. Dat is het teken voor Conan om zijn kliefzwaard in de lucht te steken en zijn brul te brullen.
Conan, in werkelijkheid een Cimmerian, doet zijn bijnaam eer aan: ‘I live, I love, I slay… and I am content.’ We leren hem eerst als tiener kennen. Tijdens een wat ruwe, maar vriendschappelijke eierzoekwedstrijd worden de jonge krijgers van het dorp overvallen door woestelingen van de Slangensekte. Maar de kleine, fanatieke Conan is niet bang. Hij keert alleen terug in het dorp, besmeurd met het bloed van zijn vijanden en vier bungelende, afgehakte hoofden. Het ei spuugt hij op de grond.
CONAN THE BARBARIAN is geregisseerd door Marcus Nispel. De Duitse filmmaker en aanhanger van Bhagwan Shree Rajneesh, kennen we van de remakes THE TEXAS CHAINSAW MASSACRE en FRIDAY THE 13TH. Met Arnold Schwarzeneggers CONAN THE BARBARIAN uit 1982 deelt deze remake weliswaar enkele verhaalelementen (de Slangensekte, een stelende sidekick), maar het is vooral de geest van de slashers die hier rondwaart. De jonge en de volwassen Conan zijn net zulke moorddadige psychopaten als Jason.
Het is – als we dat woord hier mogen gebruiken – wel innemend dat Nispel geen enkele moeite doet om zijn held nog moreel of politiek acceptabel te maken. Deze Conan is geheel in character: een echte barbaar dus. Hij schiet zijn tegenstanders levend op een katapult weg en blaft zijn liefje Tamara (Rachel Nichols) af. Enige bedenking: Nispel kon het wel eens serieus menen. Humor is aan hem meestal niet besteed. Hij gebruikt het dunne verhaal van CONAN vooral om een serie min of meer onderhoudende slachtpartijen te orkestreren rond spierbundel en oud Baywatch-acteur Jason Momoa. Het levert veel guts op, maar – eerlijk is eerlijk – niet zo heel veel glory.
En als wij even de barbaar in ons zelf mogen laten spreken: voor wat hij met de beeldschone Rose McGowan uithaalt (Cherry Darling uit PLANET TERROR speelt hier met afgeschoren wenkbrauwen en kale kop de heks Marique) verdient Nispel minstens een steniging of vierendeling.
Di: BFD (NL: 8 september, B: 17 augustus.) Copyright Barend de Voogd. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. Online gepubliceerd op 7 september
