Netflix heeft voor- en nadelen. Een voordeel is dat ze nu in allerlei landen series (co-)produceren, die door alle abonnees bekeken kunnen worden. Hoe zou je anders een korte Indiase horrorserie hebben ontdekt in Nederland? Helaas benut GHOUL de mogelijkheden onvoldoende.
De personages zijn Indiaas; veel hangt samen met de onderlinge verhoudingen tussen de Hindoeïstische meerderheid en de Moslimgemeenschap; het monster – de Ghūl – komt uit Arabische vertellingen. Toch hoef je als Nederlandse kijker niet bang te zijn voor een cultuurschok: de serie werd medegeproduceerd door Blumhouse en ziet eruit als zoveel andere goedkoop gemaakte horror.
Het verhaal dan maar. Aflevering één zet de wereld op: een grauwe nabije toekomst waarin India een militaire dictatuur is geworden, inclusief boekverbrandingen en het bestraffen van elke subversieve gedachte. Hoofdpersoon Nida volgt de opleiding ‘advanced interrogation’ bij de Academie, en gelooft naïef de staatspropaganda. Ze wordt in een gevangenis geplaatst waar politieke gevangenen worden gemarteld. Maar in de tweede aflevering blijkt een nieuwe gevangene – moslimterrorist Ali Saeed – alle gruwelijke geheimen te kennen van zijn martelaars en over bovennatuurlijke gaven te beschikken. Na de langzame opbouw in de eerste twee afleveringen wordt het in de derde en laatste aflevering warempel even echt spannend wanneer de gedaantewisselende vaardigheden van de Ghoul opeens een rol gaan spelen.
Toch is GHOUL voornamelijk een verzameling gemiste kansen. Visueel, allereerst: beperkt budget, soit, maar eindeloos veel filmmakers hebben al aangetoond dat dat niet hoeft te leiden tot donkerbruine, troebele en ongeïnspireerde beelden. Er was ook veel meer te halen uit de paar spannende sequenties in de laatste aflevering. Als THE THING een hele film kan vullen met ‘wie is het monster?’, dan kan dat hier ook langer dan een paar minuten duren.
Horror moet iets bedreigen. Maar de wereld waarin de film zich afspeelt is zonder monster al grimmig genoeg. Geweld alom; nachtmerries zijn niets nieuws. Schuld en straf zijn belangrijke thema’s, en daarom moeten alle slachtoffers iets op hun geweten hebben. GHOUL slaat hier echter in door: de personages zijn zo onsympathiek dat je geen moment geeft om hun lot. Sterker nog: je zou de film (en vooral het laatste shot) makkelijk kunnen lezen als een rechtvaardiging van moslimterrorisme.
Vermoedelijk is de setting gekozen om de maatschappijkritiek iets te maskeren. Maar zelfs in een dystopie kan je momenten van vreugde en hoop tonen, van menselijkheid. Er moet iets zijn dat de moeite van het redden is. Zonder dat is GHOUL nogal een zware pil, met helaas te weinig echte gore, spanning, of interessante uitwerking van ideeën om z’n bestaan te rechtvaardigen.
Distributie: Netflix. Release: 24 augustus 2018. Copyright Hedwig van Driel. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. Online gepubliceerd op 2 september 2018.
