Tik het woord ‘Dragon(s)’ in op The Internet Movie Database en je krijgt een lijst zo lang als je arm. Het meeste daarvan betreft knokfilms, de rest gaat daadwerkelijk over mythische vuursalamanders.
In GEORGE AND THE DRAGON probeert voormalig kruisridder George (Purefoy) verdwenen prinses Lunna (‘Pruillip’ Perabo) op te sporen. Deze dame is één der eerste dierenbeschermers en zit in een grot het ei van ’s lands laatste draak te bewaken. George’s zoektocht wordt gecompliceerd door diverse groepen langharig tuig met onduidelijke motieven, en weldra gaat iedereen elkaar te lijf. Ziedaar, knokfilm én drakenfilm in één. De talrijke matpartijen blijken opvallend bloedeloos, vaak zelfs kluchtig van aard. Wanneer George wordt opgezadeld met een jonge vazal (Weeks) valt het muntje: dit is een film voor de jeugd. De aanwezigheid van grote lobbesen als Michael Duncan Clarke en Jean Pierre Castaldi in bijrollen doet even vrezen voor Bud Spencer-achtige slapstick, maar zo flauw wordt het gelukkig ook weer niet.
De volwassen (mee)kijker zal het opvallen dat het verhaal gehaast verteld wordt en dat er slordig wordt omgesprongen met karakterontwikkelingen. Daardoor komen in beginsel aardige opzetjes als de ambivalente verhouding tussen George en rivaliserende prins Garth (Swayze) niet tot hun recht. Aan de acteurs ligt het niet, die hebben er zichtbaar plezier in om met hun zwaardjes zwaaiend door de bossen te darren. Wat meer spektakel had de aandacht van de scriptproblemen kunnen afleiden. Jammer dan dat het bescheiden budget van deze Europese coproductie niet toereikend was voor meer dan vijf minuten draak, afkomstig uit schijnbaar middeleeuwse computers. En dat is, verwend als we inmiddels zijn door een film als DRAGONHEART, toch echt te weinig.
Copyright Ruben Drukker. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. Origineel gepubliceerd in Schokkend Nieuws #66, voorjaar 2005.
