Nu Hollywood zich in een tijdperk bevindt waar films gebaseerd op IP (intellectual property) het meeste geld binnen harken, was het een kwestie van tijd totdat iemand weer een poging zou wagen om het populaire rollenspel Dungeons & Dragons te verfilmen. Is het resultaat succesvoller dan de geflopte ramp uit 2000? Dat sowieso.
Voor de niet-ingewijden, Dungeons & Dragons begon als een fantasie rollenspel in de jaren 70. Over het algemeen nemen de spelers de rollen aan van personages in een fantasiecontext. Zij beschrijven hun acties en keuzes, en vervolgens wordt een dobbelsteen gegooid om te kijken of deze succesvol blijken. Het spel werd heel populair onder tieners en trok controversies aan toen in de jaren tachtig het onterecht werd verbonden met de ‘Satanic Panic’ die in de V.S. speelde. In 2000 bracht New Line Cinema Courtney Solomons DUNGEONS & DRAGONS uit, een rampzalige adaptatie vol rommelig acteerwerk en gruwelijke special effects. Jeremy Irons, die vol gusto de rol van de schurk neerzet, is eigenlijk de enige reden om die versie eens te kijken. Maar het spel wordt nog steeds door miljoenen mensen gespeeld, dus drieëntwintig jaar later is DUNGEONS & DRAGONS: HONOR AMONG THIEVES in de bioscoop te zien.
De studio heeft een slimme zet gedaan om er dit keer geen zogeheten ‘high fantasy’ van te maken die zichzelf heel serieus neemt, maar een ludiekere toon aan te slaan. Regisseurs duo John Francis Daley en Jonathan M. Goldstein zijn niet gekozen omdat er veel epossen in hun oeuvre staan, maar vanwege hun komische talenten. Hun grootste hit, GAME NIGHT (2018), was een lekker rappe komedie met Jason Bateman en Rachel McAdams die misdaad- en thrillerelementen op de hak zette. Dat idee is ook hier aanwezig, aangezien het plot voornamelijk draait om een grote kraak, en het samenbrengen van een gezelschap om de diefstal te voltooien. Onze held Edgin, een beminnelijke dief met een hart van goud, wordt gespeeld door Chris Pine, en hij zet al zijn charme en komische timing in om de film luchtig te maken. Verder heb je Michelle Rodriguez als de stoere barbaar, Justice Smith als de klungelige magiër, Sophia Lillis als een gedaanteveranderaar en Hugh Grant als een gladjanus van adel. Goede bijrollen zijn weggelegd voor Regé-Jean Page die een stereotype van de perfecte ridder speelt, en Daisy Head in de rol van de kwaadaardige tovenares. Die laatste twee behandelen hun teksten heel serieus, terwijl de rest van het gezelschap de hele tijd zit te grappen en te grollen. De film is niet altijd even grappig, maar ik heb genoeg moeten giechelen. Vooral een scene waar meerdere lijken weer tot leven worden gebracht om ondervraagd te worden is heel geestig.
Ik ga er niet aan beginnen om het plot samen te vatten. Het groepje helden zoeft van het ene Middeleeuwse dorp naar het andere kasteel, allemaal met belachelijke namen. Daarnaast heb je ook nog eens allerlei magische voorwerpen, die grotendeels uit het rollenspel geplukt zijn. De Steen van Herrijzenis, de Helm van Oplijnen, de Hoorn van et cetera et cetera. Ik moest denken aan een stukje stand up van de Britse komiek Stewart Lee: “Harry Potter and the Mitten of Wool. Or Harry Potter and the Stick of Wood. Or Harry Potter and the Forest of Embarrassment. Or Harry Potter and the Tree of Nothing. I’m not reading that, I’m an adult!” Het plot is niet belangrijk. Waar de film wel in slaagt is de sfeer van Dungeons & Dragons te vangen. Ik speel dit spel nu al vier jaar, en vaak nemen we het niet al te serieus, we hebben gewoon lol met onze personages rond de tafel. En zo voelt de film ook.
Het is wellicht troostend dat een fantasy film vandaag de dag überhaupt nog gemaakt kan worden. Animatronics! Acteurs in belachelijke kostuums! Grote maskers! Ik denk dat ik zelfs een muppet heb gespot. Het maakt niks uit dat niet alle CGI er goed vanaf komen, iemand heeft de moeite genomen om ouderwetse praktische effecten in te zetten bij een film met een groot budget in het jaar des Herens 2023. Desondanks slaat DUNGEONS & DRAGONS onbedoeld een melancholische noot aan. De sardonische toon die studiofilms, en dan voornamelijk die van Marvel, hebben gepopulariseerd onder het bioscoopgaande publiek maakt het onmogelijk dat genre-materiaal zo groots en plechtig als LORD OF THE RINGS ooit nog serieus genomen zou worden door de kijker. Natuurlijk zat er wel humor in die serie, vooral in FELLOWSHIP OF THE RINGS (Peter Jackson, 2001). “What about second breakfast?” is even iconisch als “Fly you fools!”. Maar de overgrote meerderheid van de dialogen en monologen uit LORD OF THE RINGS waren bloedserieus. Alhoewel er genoeg homograppen zijn gemaakt over de intieme vriendschap tussen Frodo en Sam, de films zelf gaven hier geen knipogen bij. Ik weet niet of een modern massapubliek hun sarcasme nog bij de deur kan laten na bijna twee decennia van superhelden die met hun ogen zaten te rollen of de immer gruwelijke “well that happened”-grap. Tegen het einde van DUNGEONS & DRAGONS zat er een stukje dat rechtstreeks uit THE AVENGERS (Joss Whedon, 2012) is gejat, en dat viel me toch behoorlijk tegen. Nu is het niet dat DUNGEONS AND DRAGONS humorloos moet zijn, het is alleen jammer dat een puur dramatische versie van dit materiaal niet voor te stellen is.
Distributie: Paramount Pictures. Release: 30 maart 2023. Copyright: Jons Klaessens. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. Online gepubliceerd op: 30 maart 2023
