DVD/BLU-RAY/Jacob Estes debuteerde in 2004 met de sterke thriller MEAN CREEK, maar wist de verwachtingen niet in te lossen met zijn tweede film THE DETAILS (2011). Zijn nieuwe film DON’T LET GO (2019) gaat toevalligerwijs over tweede kansen. Maakt hij zijn potentie nu wel waar?
MEAN CREEK was een variant op STAND BY ME (Rob Reiner, 1986) met een wat scherpere en duisterdere toon. DON’T LET GO speelt ook leentjebuur bij een andere film: FREQUENCY (Gregory Hoblit, 2000). Net als in die film krijgt de hoofdpersoon kans om ’te bellen met het verleden’, en door instructies te geven aan de persoon aan de andere kant van de lijn de toekomst te veranderen.
In dit geval gaat het om detective Jack Radcliff (David Oyelowo) wiens nichtje Ashley (Storm Reid) is vermoord door haar vader (Brian Tyree Henry), die daarna zelfmoord pleegde. Althans, dat lijkt aanvankelijk zo te zijn, maar door de boodschappen uit het verleden komt Jack er al snel achter dat het zaakje stinkt. Door Ashley te instrueren hoopt hij haar aanstaande dood te kunnen voorkomen, en erachter te komen hoe de vork werkelijk in de steel zit.
Dat DON’T LET GO zo opzichtig leentjebuur speelt bij FREQUENCY hoeft niet erg te zijn. Productiebedrijf Blumhouse gaf eerder een frisse twist aan GROUNDHOG DAY met HAPPY DEATH DAY, maar het probleem is dat DON’T LET GO weinig van waarde toevoegt aan de formule. Als variatie op FREQUENCY is de film te weinig onderscheidend om te verklaren waarom hij gemaakt moest worden.
Dat komt ook doordat de film flinke kansen laat liggen. Het is verfrissend dat de cast voor negentig procent bestaat uit zwarte acteurs, maar er wordt nergens iets gedaan met de achtergrond van deze personages. Om het even heel cru te zeggen: wanneer je een film maakt met een overwegend zwarte cast, waarvan een groot deel politieagenten speelt, maar nergens het spanningsveld tussen politie en zwarte mensen in deze tijden aanstipt, laat je als regisseur enorme kansen liggen. Zeker omdat de uiteindelijke plot hier zich erg goed voor zou lenen.
Het is tekenend voor DON’T LET GO, dat vaker verzuimt visueel of verhaaltechnisch boven de middelmaat uit te stijgen. Zo is het wel erg toevallig dat de dramatische plotlijnen waarin de relatie tussen Ashley en Jack wordt uitgediept zo innig verweven blijken te zijn met gekonkel op het politiekantoor. De film voelt te gekunsteld aan. Doordat alles met elkaar in verbinding staat, krijg je het gevoel krijgt dat de wereld buiten de personages Ashley en Jack ophoudt.
De relatie tussen die twee personages is dan ook waar de film uitblinkt. Deze voelt geloofwaardig aan, en zowel Ashley als Jack zijn innemend geschreven en geweldig geacteerd. Er valt wat voor te zeggen dat Jacob Estes zo ontzettend focust op deze personages. Het siert hem dat hij de film klein wil houden, zonder gigantische dramatische ontwikkelingen, explosies of auto-achtervolgingen.
Maar de film voelt té klein, en op de relatie tussen Ashley en Jack na niet geloofwaardig. DON’T LET GO is hermetisch gesloten, bijna een vacuüm. Een film als een chihuahua: doelbewust klein gehouden en daardoor ook aandoenlijk, maar ook zo ontzettend geproduceerd en doorgefokt dat het arme creatuur ontzettende moeite heeft genoeg lucht te krijgen.
Distributie: UPI. Sinds 20 mei 2020 verkrijgbaar op dvd en blu-ray en te huur via Pathé Thuis. Copyright: Theodoor Steen. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. Online gepubliceerd op 30 mei 2020.
