1991: Op haar huwelijksnacht wordt Kristie St.Clair (Laura Harris) bevrucht door Satan, die voor de gelegenheid de gedaante van Kristie’s kersverse echtgenoot Marc (Lintner) heeft aangenomen. 2001: Kristie’s zoontje Dylan (Alex Roe-Brown) wordt 10 jaar. Het ventje is hyperintelligent, kijkt eigenaardig star uit de ogen, schept er behagen in om kleine meisjes in de puntige spijlen van het speeltuinhek te duwen en zegt tegen zijn moeder vreselijke dingen als ‘I hate you, mommy, oh, how I hate you!’
THE CALLING (Richard Caesar, Duitsland/GB, 2000) begint met een omineus klinkend citaat uit het Boek der Openbaringen, waaruit de genreliefhebber al vóór de titels begrijpt dat de antichrist weer onder de mensheid is. Deze thriller is een late bijdrage aan de semi-religieuze millennium-films, die ons hebben overspoeld in de periode 1998-2000, en waarin de komst van de antichrist met vaak sensationele en explosieve middelen werd verhinderd. Dit heeft ertoe geleid dat veel kijkers intiem vertrouwd zullen zijn met de voortekenen, openlijke en versluierde indicaties, attributen, locaties en milieus, waarvan de reli-thriller zich pleegt te bedienen. Kortom, bekend zijn met de trukendoos, ofwel de iconografie, van dit soort films. Dus zodra Marcs werkgevers, een steenrijk echtpaar (John Standing, Alice Krige), een onnatuurlijke belangstelling voor de kleine Dylan aan de dag leggen, waaien er direct herinneringen binnen, die zelfs terugvoeren naar het sinistere koppel Roman en Minnie Castevet (Sidney Blackmer, Ruth Gordon) in ROSEMARY’S BABY (1968). Want het is altijd weer verrassend te zien hoe constant de iconografie van de reli-thriller zich in de loop der jaren heeft gehandhaafd – en hoezeer dit verschijnsel nu in het nadeel werkt van een laatbloeier als THE CALLING. Het curieuze gevolg hiervan is dat men de film reeds in de eerste tien minuten kan uittekenen. Men kan dus stellen dat een hele generatie reli-thrillers het gras definitief voor de voeten van THE CALLING heeft weggemaaid. Eigenlijk is dat jammer van deze bloedserieuze, met zorg gemaakte film, die nu zó herkenbaar overkomt dat men vrijwel onmiddellijk de indruk krijgt ’m al gezien te hebben. Dat dit dodelijk is zowel voor de aandachtsspanne van de toeschouwer als voor iedere vorm van suspense moge duidelijk zijn. Ziehier één van de gevaren van overproductie. N.B.: De inlay belooft ons een lengte van 117 minuten, maar de stopwatch houdt ‘t op 85 minuten. Dat scheelt toch even een half uur!
Copyright 2003 Erique J. Rebel. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. Origineel gepubliceerd in Schokkend Nieuws #58, p35.
