Eindelijk is het zover: vanaf deze week kun je de kampeerhorror van DE POEL in de bioscoop gaan zien. Oplettende lezers weten dat Schokkend Nieuws méér dan een beetje betrokken is geweest bij de productie van deze nieuwe Nederhorrorfilm. Voor een objectieve en kritische bespreking vroegen we daarom NRC-recensent André Waardenburg om een gastrecensie.
Eerst het goede nieuws: eindelijk draait er weer een Nederlandse genrefilm in de bioscoop. En dan ook nog eens eentje waar Dick Maas niet bij betrokken is. DE POEL komt uit de koker van productiebedrijf House of Netherhorror en werd mede geproduceerd door horrorfanaat Jan Doense, voor trouwe Schokkend Nieuws-lezers en fans van de fantastiek ongetwijfeld geen onbekende naam. Doense pleit al jaren voor een vriendelijker klimaat voor Nederlandse genrefilms, met name horror en fantasy. Na jaren rondleuren met filmplannen lukte het eindelijk om het Nederlands Filmfonds een bijdrage van 150.000 te ontfutselen.
DE POEL, die tijdens het Imagine Film Festival in première ging, werd vorig jaar opgenomen op het Overijsselse landgoed De Eese. Cast en crew werden gek van alle muggen, teken en ander ongedierte – vier kregen de ziekte van Lyme: horror achter de schermen.
Voor een lowbudgetfilm mag DE POEL bogen op een sterke cast. Hoofdrolspeler Gijs Scholten van Aschat leverde bovendien scenariobijdragen, hij staat dan ook als coscenarist op de titels. Hij speelt Lennaert, het interessantste personage: een sarcastische ex-bankier die in zijn vrije tijd graag in het wild kampeert. Hij neemt zijn gezin op sleeptouw in een back to basics-avontuur. Zijn beste vriend Rob, ook al een ontslagen bankier, en zijn dochter Emilie zijn ook mee. Ze worden niet alleen door muggen geplaagd maar ook door allerlei kleine en grote rampen: hun voedsel is bedorven, de gasflesjes blijken leeg en het broeit tussen alle personages. Zijn twee zonen hebben allebei een oogje op de dochter van zijn net gescheiden vriend. Als Lennaert er achter komt dat Rob een affaire heeft met zijn vrouw Sylke knapt er iets in hem. En dan is er ook nog een verleidelijke, mysterieuze bosnimf die zowel Lennaert als zoon Jan in de ban krijgt. Maar bestaat zij wel?
Het beste aan DE POEL zijn de spottende dialogen, die soms doen denken aan de honende zinnetjes van Jack Nicholson in THE SHINING. Als Sylke foetert op het digitale kompas van Lennaert omdat deze het voor de zoveelste keer laat afweten, is zijn droogkomische antwoord dat hij toch echt als beste getest is. Ook de broeierige sfeer tussen Emilie en liefdesrivalen Jan en Marco is goed getroffen, waarbij zwoele point of view-shots van Emilie die in bikini keer op keer het water induikt hun erotische fascinatie verbeelden.
Eerder kreeg een onzichtbare aanwezigheid in het bos ook een point of view, een shot dat door de vertekening en verkleuring sterk doet denken aan PREDATOR. Dit te vroeg ingezette shot is een cruciale fout in DE POEL: de kijker weet meteen dat er iets rondwaart dat niet pluis is en daarmee wordt de verrassing veel te snel weggegeven, wat de spanningsopbouw absoluut niet ten goede komt.
Dan toch echt het slechte nieuws: DE POEL doet alles iets te keurig volgens de toch al uitgekauwde genreregels. Horror volgens het boekje: soms iets te dramatische muziek, onsubtiele schrikeffecten en een totaal uit de bocht vliegende finale. Hopelijk is de volgende Nederhorrorfilm iets origineler. Oefening baart kunst.
Di: Just Film (Release NL: 1 mei). Copyright André Waardenburg. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. Online gepubliceerd op 30 april 2014.
