Ah, de Koude Oorlog! Wat een heerlijke tijd van geopolitieke zekerheden. Maar wacht eens even! Is dat nou Charlize Theron die met haar vuisten een bres slaat in het IJzeren Gordijn?!
Er is gelazer in de Westerse zone van Berlijn. Een Britse spion wordt onder klanken van New Orders Blue Monday door een auto geschept. Een Rus met een lachwekkend accent leest de kapitalistische hond nog even de les, waarna deze eindigt met een kogel door zijn schedel.
Ondertussen zit in London inlichtingendienst MI6 met de handen in het haar. Ze sturen hun meest sexy en opvallende spion erop uit voor damage control. En zo komt Charlize Theron als undercover agente Lorraine Broughton aan op Tempelhof dat voor de film weer tot leven is gewekt als vliegveld. Van New Order shufflen we naar de Neue Deutsche Welle met Major Tom van Peter Schilling terwijl het ontvangstcomité al klaarstaat om Broughton op te wachten met de gebruikelijke Teutonische gastvrijheid. Dat wordt knokken!
ATOMIC BLONDE speelt zich af in 1989. De muur staat op het punt te vallen, maar de Koude Oorlog met al zijn vieze spelletjes gaat gewoon door. Zo belandt Broughton in een wespennest met schimmige dubbelspionnen, lesbische Franse agentes en knokgrage Russische schurken. Dat alles overgoten met paars neonlicht dat schijnt op grauwe Berlijnse architectuur. Een louche pretpark dus met rauwe feesten en decadente clubs die pronken met de inmiddels overbekende poor but sexy look.
ATOMIC BLONDE is vermakelijk als je het niet allemaal te serieus neemt. Helaas doet de film dat soms wel met een plot waarin verraad een belangrijke rol speelt. Dit is echter niet de wereld die we kennen van de grimmige boeken van John Le Carré. Daarin is weinig ruimte voor glamour en moeten spionnen vooral veel wachten. Het komt wat meer in buurt van Ian Flemmings universum. James Bond, supersexy personages en handlangers met blitse kapsels. De film is weer iets minder realistisch dan de Bourne-reeks, ook al zijn de vechtscènes goed gechoreografeerd. Niet gek als je bedenkt dat regisseur David Leitch werkte als stuntman voor die films.
De soundtrack hakt er wel goed in en wisselt razendsnel tussen de scènes alsof we naar een vechtmusical zitten te kijken. Een van de hoogtepunten is het moment waarop Broughton een eskader Duitse Polizei-mannetjes te lijf gaat de de klanken van George Michaels Father Figure. Een andere confrontatie in Oost-Berlijn speelt zich af in een bioscoop waar Andej Tarkovski’s STALKER wordt vertoond. Terwijl de slow cinema op het witte doek flikkert, slaat Broughton er heftig op los. En naar het einde toe is er een spectaculaire ontsnappingsscène waarin Broughton een overloper over de muur probeert te smokkelen. Van een bloedige knokpartij in lange shots zitten we opeens in een auto. Een achtervolging in volle gang; I Ran van Flock of Seagulls op de radio…
Maar onder die gladde oppervlakte en gewelddadige virtuositeit is er weinig wat je echt bij het verhaal betrekt. De verwarrende intriges zijn te vaag en oninteressant. En dan zijn er nog wat magere rolletjes waarvan die van James McAvoy als ongure contactpersoon de irritantste is. Hij doet zijn standaard klootzak-routine die hij ons eerder voorschotelde in FILTH. Andere bijrollen zijn in een oogwenk voorbij. Eddie Marsan is een ongeloofwaardige Oost-Duitse overloper. John Goodman is een knorrige CIA-agent. En Toby Jones speelt Toby Jones. Een stijve Brit zoals hij dat ook al was in het spionagedrama TINKER, TAILOR, SOLDIER, SPY uit 2011.
Wie met bovenstaande manco’s kan leven, wordt getrakteerd op een forse currywurst vol actiespektakel met een flinke klodder eighties saus en een pittige Theron die in designerkleding haar ding doet. We kennen de jaren tachtig knipogen natuurlijk al van DRIVE of THE GUEST. De Berlijnse Koude Oorlogs-setting is overigens al eerder en beter gebruikt in de serie DEUTSCHLAND 83. Uiteindelijk maakt dat deze vermakelijke film net zo vervangbaar als een onbetrouwbare dubbelspion die in het prikkeldraad is blijven steken tussen Oost- en West-Berlijn.
Distributeur: Universal. Release NL: 10 augustus 2017. BE: 16 augustus 2017. Copyright: George Vermij. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. Gepubliceerd op 15 augustus 2017.
