Geen genre lijkt meer uitgemolken dan dat van het vervloekte huis. De krakende deur, de opspringende kat, de ruisende televisie, het gebonk op het raam. Hoe knap dan ook, dat regisseur Oz Perkins met een volstrekt unieke spookhuisfilm komt. Een verborgen pareltje, te ontdekken op Netflix.
De jonge thuisverpleegster Lily (Ruth Wilson) komt inwonen bij de oudere vrouw Iris (Paula Prentiss), die aan bed gekluisterd is. Veel contact tussen beiden is er niet. Al snel ontdekt Lily dat Iris vroeger een bekend schrijfster was. In de schrijfkamer staan al haar bestsellers netjes op een rij. De oude typemachine vergaart al een aantal jaren stof.
Dat Lily, sowieso al een angsthaas, zich onbehaaglijk voelt in dat grote, lege huis, spreekt voor zich. En ja: de televisie springt plots aan en het snoer van de oude telefoon in de keuken lijkt zich vreemd genoeg uit zichzelf op te krullen. Maar Perkins bewandelt niet de paden die het spookhuisgenre al zo vaak bewandeld heeft. Hij gaat niet crescendo van fluister naar paukenslag. Er is geen pats-boem soundtrack die de toeschouwer op gezette tijden moet doen schrikken.
De angst in I AM THE PRETTY THING THAT LIVES IN THE HOUSE zit ‘m in de schoonheid van beeld en geluid. De onrust openbaart zich in details: een vreemde vochtplek op de muur, een omgekruld stukje tapijt, een ronddwarrelend stofdeeltje in het binnenvallende licht. Het verhaal ontvouwt zich in een nadrukkelijk traag tempo en neemt je maar langzaam in een versmachtende houdgreep – net zoals het huis dat bij Lily doet.
Omdat Oz Perkins niet geïnteresseerd is in goedkope jump scares, vindt hij het blijkbaar ook geen probleem om al in de eerste scène te verklappen wat het lot van Lily is. Terwijl de makelaar haar het huis toont, kijkt ze recht de camera in: ‘The pretty thing you are looking at is me. Of this I am sure. My name is Lily Saylor. I am a hospice nurse. Three days ago I turned 28 years old. I will never be 29 years old.’
Een belangrijke rol is weggelegd voor een roman die Iris in haar hoogtijdagen schreef: The Lady in the Walls. De film wordt weergaloos interessant als de fictie uit het boek en de realiteit uit de film door elkaar heen beginnen te vloeien. Het is een techniek die Perkins ook al succesvol toepaste in zijn debuutfilm FEBRUARY (2015). In zijn films verloopt tijd niet noodzakelijk chronologisch en schuiven verschillende realiteiten soms over elkaar heen.
I AM THE PRETTY THING THAT LIVES IN THE HOUSE is een verademing in een genre dat zichzelf soms lijkt voorbij te hollen in een streven naar vollere, snellere, opzichtigere en jongere films. Perkins neemt tijd en ruimte, maar vraagt dat ook van de kijker. Je krijgt er poëzie in beweging voor terug.
Distributie: Netflix. Release: 28 oktober 2016. Copyright: Hans Dewijngaert. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. Online gepubliceerd op 2 maart 2017.
