Derde kerstdag. Uitbuiken na veel te veel eten. En nog één keertje in 2019 vieren dat het vrijdag is – al is Hedwig deze tijd van het jaar altijd een beetje in een melancholische stemming.
Derde kerstdag. Uitbuiken na veel te veel eten. En nog één keertje in 2019 vieren dat het vrijdag is – al is Hedwig deze tijd van het jaar altijd een beetje in een melancholische stemming.
Eigenlijk is het vandaag net te laat voor deze lijst met de tweeëntwintig (22!) beste kersthorrors, maar we doen hem toch nog even. Ze nemen het niet zo nauw met de definities: er staat ook een televisie-aflevering op, en SINT werd kennelijk ook kerstachtig genoeg bevonden. Ik houd het op GREMLINS – al moet ik toegeven dat, nadat ik laatst BLACK CHRISTMAS (het origineel) voor het eerst had gekeken ik mijn vriend die avond heb gevraagd om beneden alles af te sluiten omdat ik niet meer durfde, en dat zegt toch ook wat voor een film. Waarom doen al die Zwarte Kersten het eigenlijk zo slecht qua opbrengst?
Een van mijn redenen voor oud-en-nieuwse melancholie is het besef dat je nooit overal aan toe zal komen. Ik heb nog zoveel films van dit jaar niet gezien. Maar tegelijkertijd blijf ik – door artikelen, podcasts, associaties – heen en weer getrokken worden tussen even zoveel andere films. Choice paralysis, heet dat geloof ik. Een interview met de gebroeders Safdie? Niet alleen kan ik daarna niet wachten tot UNCUT GEMS (later dit jaar op Netflix – hij lijkt helaas de bioscoop hier niet te gaan halen), maar ik wil ook mijn blu-ray van GOOD TIME in de speler stoppen, of misschien toch die dvd van MCCABE & MRS. MILLER. Een artikel met de vijfendertig (35!) favoriete films van Nicolas Winding Refn (die natúúrlijk ook CANNIBAL HOLOCAUST noemt), en daar gaan weer minstens zeven (7!) titels op de kijklijst (nee, niet CANNIBAL HOLOCAUST).
Een interview met Rian Johnson, en ik heroverweeg mijn geplande (en nota bene door KNIVES OUT en Vincent Hoberg geïnspireerde) oud-en-nieuw double feature van MURDER BY DEATH en THE LAST OF SHEILA omdat THE APARTMENT natuurlijk dé oud-en-nieuw film is. Na PARASITE wil ik bovendien nu alle films van Bong Joon-ho die ik gemist heb nog inhalen. En om eerlijk te zijn is er weinig nodig om mij zin te geven om GALAXY QUEST nog eens een keer te zien.
Dan spijt het mij ergens dat ik heb bijgedragen aan de berg geld van Dagobert-achtige proporties die Disney het afgelopen jaar verzamelde door naar een film te gaan waar ik me groen en geel aan heb zitten ergeren. Het zegt ook wat dat veel artikelen zoveel tijd besteden aan het diagnosticeren van het fundamentele probleem. Was het verhaal van Kylo Ren beter geweest als de makers het voorbeeld van AVATAR: THE LAST AIRBENDER hadden gevolgd? Hadden ze beter voor échte LGBTQ-representatie kunnen zijn (Stormpilot forever) in plaats van één makkelijk eruit te knippen lesbische zoen? Emily VanDerWerff heeft misschien nog wel de meest kernachtige analyse (en hóp, daar gaan allebei de versies van SWING SHIFT op de lijst).
Ik ben het trouwens wel echt oneens met Bob ‘Moviebob’ Chipman (die in een andere video de film met een heel welwillend oog interpreteert): teleurgesteld zijn door THE RISE OF SKYWALKER hoeft niets te maken te hebben met de relatie tussen die film en THE LAST JEDI. Anekdotisch bewijs: ik vond THE LAST JEDI best goed, en vooral interessant; mijn vriend vond het helemaal niks. Maar TROS vonden we allebéi waardeloos, op een paar leuke scènes en schattige wezentjes/droids na. Dat zou wel eens kunnen liggen aan J.J. Abrams – het stuk ‘The Emperor Only Has Groove‘ van Film Crit Hulk heeft me daar in ieder geval over laten nadenken. En de J.J. Abrams-ziekte – dat het gaat om een aneenschakelijk van ‘coole’ momenten in plaats van doordachte verhalen en thematiek – lijkt zich steeds verder te verspreiden.
Sorry. Beetje zuur allemaal, het zal wel aan al dat kerstvoer liggen. Misschien moet ik er positiever tegenaan kijken. Niet denken ‘ik kan nooit alles zien dat ik wil zien’, maar ‘er is zoveel moois te kijken’! Dat blijkt ook uit alle lijsten met beste films van het jaar – en van het decennium. Veel films uit deze top tien met beste horrorfilms van 2019 komen ook in onze eindejaarspodcast langs – kan je raden welke, en wie ze op zijn of haar lijstje heeft gezet? Het leukst vind ik eigenlijk nog de lijsten met momenten, al is het daarin altijd lastig spoilers vermijden voor al het moois dat je nog niet gezien hebt.
Behalve superspecifieke lijstjes (zoals de tien beste animatiefilms gemaakt buiten Hollywood) wordt er ook breder teruggeblikt. Volgens Alex Pappademas was dit decennium het decennium dat nerds de culturele overlords (dictators?) werden. Hij haalt o.a. Scorsese aan – die hopelijk wel kon lachen om het inpakpapier dat zijn dochter deze kerst gebruikte. In deze lijst van tien films die het decennium definieerden vind je inderdaad wel ‘nerdfilms’, maar gelukkig ook GET OUT. En die film past ook in dit stuk, dat gaat over de opkomst van ‘zwarte’ films in de tienerjaren van deze eeuw.
En als afsluiter van dit decennium is er … CATS. Ik word door alle recensies toch wel enigszins nieuwsgierig: het is in ieder geval duidelijk een ervaring. Zelf Tom Hooper kan kennelijk niet uitleggen waarom de kattenvoetjes er in zijn film zo uitzien als ze er uitzien. Sommigen haastten zich om de oorspronkelijke versie te zien voordat de ‘verbeteringen‘ worden uitgerold – ik weet nog niet of ik niet liever wacht tot ik hem thuis op de bank kan zien, met kat op schoot. Ik ben best nieuwsgierig wat hij ervan vindt – KEDI viel destijds wel in de smaak. Bij Vulture grijpen ze elk excuus aan voor een lijstje, en deze kan ik op prijs stellen: de beste kattenrollen. Door echte katten dus, in andere films dan CATS. En het leukst van lijstjes is natuurlijk dat er altijd iets op aan te merken is: want hoe hebben ze mijn lievelingskattenscène kunnen vergeten?
Helaas: ik heb te weinig woorden over voor goede voornemens. Wat jammer toch. Mochten jullie leuke popculturele voornemens hebben – laat het weten! En dan nu: tot volgend jaar, allemaal!
