TGIF | Gisteren was het Thanksgiving in Amerika. Ondanks de veramerikanisering die West-Europa in de laatste vijftig jaar heeft doorgemaakt snap ik nog steeds niet echt wat de bedoeling van die feestdag nu is. In ieder geval wordt er een uitbundige maaltijd gegeten met de familie, dus laten we voor deze TGIF een kijkje nemen naar familiediners en voedsel in horrorfilms.
In Amerika wordt Thanksgiving gevierd op de vierde donderdag van november. Familieleden komen van heinde en verre samen om alle dingen waar ze dankbaar voor zijn geweest in het afgelopen jaar te overdenken, en samen een kalkoen op te peuzelen. Een van de meest iconische families in de cinema is natuurlijk de familie Sawyer uit THE TEXAS CHAIN SAW MASSACRE, en hun samenkomen rond de eettafel is de meest angstaanjagende en stressvolle scène in die film. Een halfdode opa aan het hoofd en een lampenkap gemaakt van een menselijk gezicht die het avondeten belicht zorgen voor de sfeer. Het geschreeuw en getier van de Sawyer clan zijn misschien net wat erger dan je wappieneefje of je problematische oom. Je hebt ook de familie Firefly uit Rob Zombies HOUSE OF 1000 CORPSES, die misschien nog irritanter zijn dan de Sawyers, maar desalniettemin toch gezellig samen aan tafel schuiven. Het gezin in ALIEN ABDUCTION: INCIDENT IN LAKE COUNTY wil alleen maar samen van hun turkey dinner genieten, maar een buitenaards bezoek verstoort de festiviteiten. Zelf zie ik hier het probleem niet echt. Als kleine grijze mannetjes in mijn achtertuin landen zou ik gewoon wat extra stoelen om de tafel zetten.
In het boek Catching Fire: How Cooking Made Us Human, stelt de antropoloog en primatoloog Richard Wrangham dat koken een unieke vorm van creatie is die de mens als soort onderscheidt van andere dieren, en die een cruciale rol kan hebben gespeeld in onze evolutie. Koken kan worden gezien als een civiliserende daad. De moderne mens met de nodige welvaart eet op vastgestelde tijdstippen en in groepsverband, in plaats van enkel wanneer men honger heeft. Zo geven wij structuur aan ons leven, en versterken wij de sociale cohesie van onze groep en samenleving. Horrorfilms waar voedsel een belangrijke rol speelt vervormen deze ideeën vaak, om een sociale wanorde of een barbaarsheid aan te geven. In RAW, het debuut van Julia Ducournau, ondervindt de dierenartsstudente Justine dat er een splitsing in haarzelf plaatsvindt, tussen het beschaafde vegetarische meisje en de dierlijke, seksuele kannibaal die zo graag een hap van haar vrienden wil nemen. Hannibal Lecter, de beroemdste fictieve menseneter, is verfijnd in alles, zelfs wanneer het gaat om het verorberen van slachtoffers. In zijn geval staat de kannibaal met klasse voor de artistieke en elitaire laag die een monster kan schuilhouden. Afgelopen dinsdag heb ik toevallig SALÓ, OR THE 120 DAYS OF SODOM op het witte doek gezien, waar de grens tussen de esthetica van de geciviliseerde maaltijd en complete morele degradatie helemaal vervaagt. In een van de meest schokkende scenes dwingen de vier fascisten waar de film om draait hun slachtoffers deel te nemen aan een uitgebreid feestmaal, met als hoofdgerecht hun eigen poep. Wetende dat de acteurs eigenlijk aan chocolade met marmelade zaten is een geruststellende gedachte, maar desondanks voelde ik toch even mijn maag omdraaien. Niet de beste film om te kijken vlak na het avondeten. Voor een iets luchtere horrorfilm over voedsel moet je bij THE STUFF zijn. Een klassiek geval van ‘eet jij het, of eet het jou?’
Ten slotte nog wat linkjes. Iets voor de verzamelaars onder ons: Witter Entertainment gaat de slasher TERRIFIER 2 uitbrengen op videoband. Ze komen met drie verschillende ontwerpen, twee doosjes die je in de jaren negentig wel in de videotheek kon tegenkomen, en een hele leuk doos die lijkt op een cornflakes verpakking, compleet met een schattige tekening van Art the Clown. Mike en Jay van RedLetterMedia hebben het in hun nieuwste video over de sleeper horrorhit van dit jaar, BARBARIAN. Verder heeft acteur David Dastmalchian (bekend als de geniale Polk-Dot Man in THE SUICIDE SQUAD) het tweede deel van zijn stripserie Count Crowley geschreven. Count Crowley: Amateur Midnight Monster Hunter volgt de avonturen van Jerri Bartman, televisiepresentatrice en monsterjager. Bloody Disgusting interviewde Dastmalchian over zijn nieuwste werk.
En THE WALKING DEAD is eindelijk voorbij. ‘Wat, liep die serie nog?’ hoor ik u vragen. Inderdaad, ik stond er ook van te kijken dat ze nog steeds WALKING DEAD seizoenen aan het maken waren, meer dan tien jaar na de première van de langslopende zombietelevisieserie. Noah Levine schrijft in zijn recensie dat de serie een tevredenstellend slot heeft gekregen, en daar zal ik hem maar in moeten geloven. Ik ben rond seizoen drie van boord gestapt en ik ga echt niet aan zo’n grote inhaalslag beginnen.
Alvast een heel fijn weekend!
