Na de Oscars stroomde het internet weer vol met theorieën over de winnaars en uiteraard draaiden de meeste om PARASITE. De een zag een link met het oude kolonialisme, de ander zag een verband met moderne videogames en iemand die origineel wilde doen interviewde de producent van de Spaanse chips die door PARASITE superpopulair zijn geworden.
De overwinning van de eerste niet-Engelstalige film is ook een mooie gebroken lans voor een minder conventionele aanpak. Die oproep werd onderstreept tijdens een gesprek van de Vaste Kamercommissie voor Cultuur: de behoefte aan originele content is groter dan ooit. Dus niet Indiana Jones 5 – kom op Harrison, je bent oud. Get over it! Of een remake van THE GOONIES – tenzij het lukt alle kids bij elkaar te krijgen. Of Wyatt Russell in zijn vaders rol in ESCAPE FROM NEW YORK 2.0. En probeer niet met een combinatie van THE RING en THE BLAIR WITCH PROJECT eigenhandig een cultfilm te maken, want zo werkt dat niet.
Dan zijn we eerder benieuwd naar de nieuwe film van Richard ‘THE ISLAND OF DR. MOREAU’ Stanley. En mogen series wèl voortborduren op resultaten uit het verleden; het is juist fijn dat er een tweede seizoen van DARK CRYSTAL: AGE OF RESISTANCE komt. Maar met gewenste vernieuwingen bedoel ik niet het afzwakken van de LOCKE & KEY-comics om de Netflix-serie geschikt te maken voor het hele gezin.
En ook niet dat we straks allemaal films gaan maken in smartphone-verhoudingen. Ik erger me al kapot als ik die verticale beelden op het journaal zie. Is het echt teveel gevraagd om die mobieltjes een kwartslag te draaien?
Nieuwe technieken zijn leuk, maar een deepfake moet je alleen gebruiken om er (overduidelijke) geintjes mee uit te halen.
Als je echt coole dingen met visual effects wil zien of doen, moet je gewoon bij Weta Digital zijn.
Of kijk naar PITCH BLACK (de eerste blijft de beste) en zie dat practical effects nog steeds geweldig (kunnen) zijn. Ga naar THE LIGHTHOUSE (sowieso doen!) en zie hoe technieken van honderd jaar geleden nog steeds weinig aan kracht hebben ingeboet.
De gewenste veranderingen zitten in een andere hoek. De standaardinstellingen mogen blijven, maar de actie moet worden toebedeeld aan minder voor de hand liggende types. Voorbeeld: Een paar cijfervreters met teveel vrije tijd (ik ben dol op die lui) houden bij wie in welke film het loodje legt. Andere mensen turven welke acteurs het vaakst filmisch over de kling worden gejaagd. En een derde partij trekt daar conclusies uit: Danny Trejo is Christopher Lee voorbijgestreefd! Helaas leidt Trejo een volledig mannelijk klassement en staat in de top 10 van acteurs met de meeste kans de aftiteling niet te halen precies één vrouw: A.J. Cook. De reden is simpel; ze heeft weinig films gemaakt, waarvan veel in de horrorhoek, en ze is blond. Yep; ook hier hebben vrouwen nog een hoop in te halen. De beste kansen voor een vrouwelijke sterfscène zijn sentimentele draken of films waarin vrouwen ballen hebben (get it?), zoals THELMA & LOUISE. Zijn er eens stoere wijven, moeten ze het met de dood bekopen. Daar zit ik dus ook niet op te wachten.
Ik hou dan ook mijn hart vast voor Megan Fox in haar nieuwe horrorprent. Of worstelaar Sasha Banks in het nieuwe seizoen van THE MANDALORIAN. Het idee van Margot Robbie als TANK GIRL is leuk, maar wat je ook vond van Ice-T als gemuteerde kangoeroe; Lori Petty rules! Dus verzin wat anders. Ook in Colin Trevorrows scenario van de negende STAR WARS gaat Rey er niet op vooruit wat betreft het belang of de motivaties van haar personage.
Een overzicht van Jessica Lange’s carrière laat zien waar actrices al jaren tegenop boksen.
En de studiobonzen praten nog steeds over allerlei zaken – behalve de noodzaak minderheden een grotere rol te geven.
Terwijl James Camerons eerste filmpje al liet zien dat het heus niet altijd de man hoeft te zijn die de vrouw redt.
Soms lijkt het ook alsof schrijvers niet weten hoe je een vrouw interessant maakt zonder haar een geestelijke zwieper te geven; zie onder andere HOMELAND, THE BRIDGE en het meisje in STRANGER THINGS.
Bij die laatste baseer ik me trouwens op het eerste seizoen want daarna ben ik gestopt omdat ik de bui al zag hangen.
Vroeger (oma vertelt) was een serie of seizoen een mooi afgerond geheel met een eigen spanningsboog. Je bleef kijken omdat je met de personages meeleefde. In FIREFLY besteedde ome Joss Whedon evenveel aandacht aan het uitdiepen van personages als aan het bedenken van coole actie. Vandaag de dag lijkt het echter alsof ze kijkers alleen kunnen binden door steeds nieuwe vragen op te roepen. Je moet potdomme blijven kijken omdat je anders geen ‘closure’ krijgt. Die tactiek werd me duidelijk bij de eerste aflevering van LOST. In plaats van de personages leerde ik steeds meer mysteries kennen. Toen aan het einde ook nog dat monster opdook wist ik genoeg: als ik nu niet ‘cold turkey’ ga, zit ik hier de komende tijd aan vast. Daarom laat ik me niet gek maken door alle speculaties rond STRANGER THINGS 4. Ja, leuk die knipoog naar James Bond (FROM RUSSIA WITH LOVE) maar dan wacht ik wel op de echte 007. Al kan die de laatste tijd ook geen afgerond verhaal meer vertellen. Het schijnt dat ze nu wel weer een stapje verder gaan met de diversiteit maar ik zie nog geen vrouwelijke Bond opduiken. Daarvoor was er teveel stennis na de vrouwelijke Dr. Who, al zaten die fans al jaren voor social media bestond te mokken over iedere verandering of juist het gebrek daaraan.
Misschien moet je dus toch maar gewoon je ding doen. Want soms hebben de grootste filmmakers geen idee wat zal aanslaan. Halen ze scènes uit hun films die er eigenlijk in hadden gemoeten. Blijkt dat zelfs een zwakkere film een sterke indruk achterlaat. Of dat een cape die bedoeld was als afscherming een museumstuk wordt. Ach, als een film goed in elkaar zit, maakt het geen biet uit wie hoofdpersoon is, omdat iedereen toch wordt meegesleept.
Fijn weekend!
