Tijdens het afgelopen IFFR voerde een gewaardeerde redacteur van dit blad campagne tegen ‘Beat’ Takeshi Kitano. Nu is het ook erg verleidelijk om eens stevig tegengas te geven aan de bijna kritiekloze verering die de Japanner in de Maasstad steevast ten deel valt. Bovendien zit aan Kitano’s optreden in zijn eigen films een onmiskenbare zweem van zelfverheerlijking. En met het aanschoppen tegen de ‘fake’ samoerai van KILL BILL ten faveure van het ‘authentieke’ ZATOICHI is het natuurlijk goedkoop scoren. Maar ban maker en context uit je gedachten, treed zatoichi met open vizier tegemoet en een sprankelende cinematografische ervaring zal je deel zijn.
De mythische blinde zwaardvechter Zatoichi inspireerde in Japan al meer dan twintig films en tv-series (meestal met Shintaro Katsu in de hoofdrol). Gegeven de uitbundigheid van de mise-en-scène en het plezier van de makers dat de jongste ZATOICHI uitademt is het moeilijk voor te stellen dat Kitano aanvankelijk sceptisch stond tegenover het thema, waarmee hij zegt geen affiniteit te hebben. De verhaallijn is eenvoudig: de blinde strijder kruist het pad van een afpersersbende die een dorp in de greep houdt. Met zijn onnavolgbare vechttechniek verslaat Zatoichi de ene na de andere booswicht en helpt en passant twee geisha’s de moord op hun familie te wreken. Na ook de meest geduchte krijger van de vijandelijke bende (een indrukwekkende Tadanobu Asano) verslagen te hebben, staat het titelpersonage oog in oog (sic) met de superschurk. In de regisseur/hoofdrolspeler als stoïcijnse spilfiguur temidden van een orgie van geweld en in de losjes tussen de actiescènes gestrooide momenten van absurdistische humor, herkennen we elementen uit Kitano’s eerdere films. Nieuw is de nauwgezette aandacht voor art direction, kadrering en beeldcompositie, waardoor de film bijna overdreven gestileerd aandoet. Deze indruk wordt nog versterkt door de grotendeels elektronische score van nieuwkomer Keiichi Suzuki, die de ritmiek van de actie bijzonder effectief benadrukt. Dit mondt uit in een uitbundige slotscène, waarin een groot deel van de cast zich op de dansvloer uitleeft. Art for art’s sake, akkoord; maar absoluut onweerstaanbaar. ZATOICHI is beslist niet de ‘enige echte’ samoeraifilm, maar wel een uiterst waardevolle bijdrage aan het genre. *** Copyright 2004 Matthijs Linnemann. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. Origineel gepubliceerd in Schokkend Nieuws #62, p13.