Men neme een jonge, enthousiaste regisseur met een eigen script. Men voege een crew met imponerende namen als Tullio Tedeschi en Scott Sliger toe. Men lenge dit aan met een dosis slijmerige monsters en demonische bijgoochems. Vooral de pikante dressing van leeghoofdige, rondborstige bimbo’s niet vergeten. Mespuntje evil dead. Toefje hellraiser. Wat levert dit brouwsel op? Onverteerbare drek.
Het gebrek aan talent ademt werkelijk uit iedere porie van dit misbaksel over een viertal tieners die per ongeluk in een voorportaal van de hel belanden en daar een uurtje lang onduidelijk rondhannesen in het gezelschap van een tweetal demonenjagers. Die later vampiers blijken. Of zoiets. Blijkens de inlay is de film als komedie bedoeld, maar regisserur Lindenmuth lijkt zijn ‘materiaal’ uiterst serieus te nemen. De vertederende, quasi-onbedoelde knipoog van pakweg een Troma-productie is dan ook ver te zoeken. Of het moet zijn als één van de vampiers zich bijna verslikt in zijn plastic hoektanden. Als Lindenmuth zo nodig Sam Raimi wil spelen, prima; maar laat-ie ons er niet mee lastigvallen. Ik verstrek gratis juridisch advies aan een ieder die aan het zien van deze film geld heeft uitgegeven en hiervoor de regisseur of de distributeur aansprakelijk wil stellen. Maar niet aan diegenen die dit stukje al hadden gelezen. Die waren immers gewaarschuwd.
Copyright Matthijs Linnemann. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. .Origineel gepubliceerd in Schokkend Nieuws #30, p12.
